Om de zoveel jaar kom ik er voorbij en, als de situatie het toelaat, kijk ik even hoe de
Al vanaf halverwege de jaren negentig ben ik geïntrigeerd door die gevel. Want toen al stond die stapel stenen daar. Alleen een muurtje, met wat stutbalken en charmante houten luifels, midden in een grasveld. Met een -toen nog- zichtbare oprijlaan met in het midden een soort ophoginkje.
En omdat verveelde dertigers dat nou eenmaal willen horen, gingen de wildste verhalen over het hoe-en-waarom de ronde. D'r moest ongetwijfeld iets ergs gebeurd zijn; moord, brand of erger; diefstal (ja, een hele boerderij. Je weet het niet, hè?).
Maar niemand die onsch uit die brand kon of wilde helpen.
Zoveel jaar later is daar ineens Google. En die weet bij de eerste link (spiegeltje) al menig intrige te ontmaskeren. Het blijkt; men kreeg de vergunningen niet rond (wat ansich gek is; waarom zou je ronde vergunningen willen? Maar dat terzijde.) en dat duurde en duurde maar.
Tot op de dag van vandaag.
Anyway. Ik er afgelopen zondag weer naar toe. Spontane prentjes maken. Want voor je 't weet krijgt zo'n pennenlikker de kolder in z'n kop en is 't weg. Want zo rolt een Heerenveen: dreigt iets charmant oud te worden, dan moet het stuk. Bah.
UPDATE 11 dec. 2015: zie onder.