"Het aardige van het ambacht schrijven is, dat je het nòòit leert."
–
Sjoch no! Wa hie dat tocht, doe op tolve oktober twatûzendtsien?
Ùs mem yn 'e krante! Se wurdt noch ferneamder as har soan! 😂
×
Heerenveen
60 Jier Deit op Mem
Ûs Deit & Mem wiene earjuster 60 jier op mekoar. Da's in hiel ein.
Dit bliide feit moast fansels fierd wurde. En om dat te foar mekoar te krijen hie ik as selsbeneamd kampagnelieder fan de famylje it foartou nommen om ien en oar yn goeie banen te leiden.
Soks begjint fansels mei media oandacht: gemeente belje, it lokale Sufferdsje en ek waard der iensidich besletten gjin oermjittich feest te organisearjen want it mei neat kosje wy bliuwe fansels beskieden.
It wie de kranteman dy besleat dat ús mem har webside ek noch efkes ekstra oandacht nedich hie. De Fryske Carmiggelt. 😂
Dat heuglijke feit moest natuurlijk gevierd worden. En om dat te bewerkstelligen had ik als zelfbenoemd campagneleider van de familie het voortouw genomen om een en ander in goede banen te leiden.
Zoiets begint natuurlijk met media aandacht: gemeente bellen alsook het lokale Sufferdje en ook werd er besloten geen eenzijdig uitbundig feest te organiseren want het mag niks kosten we blijven natuurlijk bescheiden.
Het was overigens de krantenman die besloot dat ons moeders' website ook nog even extra aandacht nodig had. De Friese Carmiggelt. 😂
Bevallig behang
Werkelijk geen idee hoe meneer De Snackbar mijn foto gevonden heeft, ik vermoed via de LC -ik heb 't 'm verder niet gevraagd-, maar feit blijft dat ik onlangs op 's mans verzoek benaderd ben met de vraag of ik bereid zou zijn voornoemd beeldwerkje af te staan opdat men er een toepasselijk kamerbreed behangetje van mocht maken.
'Toepasselijk' omdat de vreetschuur (voorheen een ietwat trieste fietsenwinkel) om onduidelijke redenen vernoemd is naar de enige hoogbouw die Heerenveen telt ("Snackbar De Munt") terwijl deze flats in geen velden of wegen zijn te bekennen zijn vanaf hunnie locatie. Nah ja, met een beetje fantasie, wellicht.
Anyhoe.
Na veel vijven en zessen, de tussenpersoon bleek van het type 'ons bin zunig' en ikzelf wil altijd de hoofdprijs voor 'mijn werk' (dit is overigens de eerste keer maar jezelf hoereren voor een grijpstuiver kan altijd nog), kwamen we een prijs overeen.
Op het scherpst van de snede heb ik nog wel even keihard onderhandeld over een eventuele Eierballen Clausule.
Een wát? hoor ik u zeggen.
Ja, een Eierballen-clausule. Ik heb namelijk een eierballen-fetisj en had graag gezien dat deze delicatesse lokaal naar mij vernoemd zou worden maar helaas; dit viel niet door de accountant te verantwoorden. Zei men. Beetje flauw maar 't is niet anders.
Nadat ik tenslotte één en ander nog even met mijn Feestboekse achterban heb overlegd, dit soort belangrijke zaken moet je niet te overhaast maar vooral niet in je eentje beslissen, zijn we tot de conclusie gekomen dat deze geste eigenlijk best wel z'n doorgang kon vinden. Hoezee!
Goed. Annie Leibovitz in Le Hermitage, Robert Mapplethorpe in het Guggenheim, Paul Huf in het Stedelijk en Uw Eamel in een Snackbar.
Ik zeg; wereldheerschappij begint hier!
