Hoera!

Bevallig behang

 

Werkelijk geen idee hoe meneer De Snackbar mijn foto gevonden heeft, ik vermoed via de LC -ik heb 't 'm verder niet gevraagd-, maar feit blijft dat ik onlangs op 's mans verzoek benaderd ben met de vraag of ik bereid zou zijn voornoemd beeldwerkje af te staan opdat men er een toepasselijk kamerbreed behangetje van mocht maken.

'Toepasselijk' omdat de vreetschuur (voorheen een ietwat trieste fietsenwinkel) om onduidelijke redenen vernoemd is naar de enige hoogbouw die Heerenveen telt ("Snackbar De Munt") terwijl deze flats in geen velden of wegen zijn te bekennen zijn vanaf hunnie locatie. Nah ja, met een beetje fantasie, wellicht.

Anyhoe.

Na veel vijven en zessen, de tussenpersoon bleek van het type 'ons bin zunig' en ikzelf wil altijd de hoofdprijs voor 'mijn werk' (dit is overigens de eerste keer maar jezelf hoereren voor een grijpstuiver kan altijd nog), kwamen we een prijs overeen.

Op het scherpst van de snede heb ik nog wel even keihard onderhandeld over een eventuele Eierballen Clausule.

Een wát? hoor ik u zeggen.

 

Ja, een Eierballen-clausule. Ik heb namelijk een eierballen-fetisj en had graag gezien dat deze delicatesse lokaal naar mij vernoemd zou worden maar helaas; dit viel niet door de accountant te verantwoorden. Zei men. Beetje flauw maar 't is niet anders.

Nadat ik tenslotte één en ander nog even met mijn Feestboekse achterban heb overlegd, dit soort belangrijke zaken moet je niet te overhaast maar vooral niet in je eentje beslissen, zijn we tot de conclusie gekomen dat deze geste eigenlijk best wel z'n doorgang kon vinden. Hoezee!

Goed. Annie Leibovitz in Le Hermitage, Robert Mapplethorpe in het Guggenheim, Paul Huf in het Stedelijk en Uw Eamel in een Snackbar.

Ik zeg; wereldheerschappij begint hier! 

[klik afbeelding voor oorspronkelijke bericht]

 

Read more

Hekje twee; hoerentoeter

 

ÉÉN.

Ik was 'm helemaal zat, die heg.

Die stond er maar groot en vormloos te zijn en maakte -al dan niet bewust- mijn postzegeltuintje tot één grote hagenbeuk beukenhaag. 

Daarbij opgeteld zag ik door de heg de hondjes niet meer en dus restte mij als lord of the mansion maar één laatste redmiddel; de bijl erin (in de heg, niet in de hondjes).

Dat was makkelijker gezegd dan gedaan want de wortel ervan reikte zowat tot aan China maar gelukkig kreeg ik hulp van Ome Willem en toen was het in een poep en een scheet gedaan; wèg heg.

Vervolgens een overdaad aan graszaad op de kalende plek, beetje koeienmest en een beetje water en nu maar afwachten.

Anyhoo.

TWÉÉ.

Het doet pijn om toe te geven maar dat andere hekje was inderdaad spoeglelijk.

En dus besloot ik er nieuwe hagenbeukjes beukenhaagjes tegen aan te plakken opdat dit huis een beetje de/het cachet van eertijds krijgt.

Want bij oude huizen horen oude hagenbeukjes beukenhaagjes en niet van die lelijke Buxussen en zo.

Je weet tog.

Zo gezegd, zo gedaan. Hagenbeukjes beukenhaagjes: check.

 

 

DRIÉ.

Bleef de kwestie van de weglopende hondjes als mevrouw en ik weer eens op de buitenbank plaatsnamen om de laatste zonnestralen van de dag mee te pikken; er moest een afsluitend tuinhekje in.

Gietijzer? Mooi want klassiek maar -helaas- hekjes op Marktplaats pasten niet, waren veels te duur of werden in Lutjebroek aangeboden en dus moest ik, tegen beter weten in, er dan zelf maar één maken. Van hout, uiteraard.

Ik had nog een schuttingpaal liggen, wat verf en scharniertjes en na wat passen en meten was -ie klaar; mijn hekje. Vervolgens wat palen de grond in, beetje cement erbij voor de stabiliteit en het was toen dat ik erachter kwam dat 't hekje zo scheef was als een hoerentoeter.

Maar omdat ik er geen zin meer in had zou 't me werkelijk aan de anus oxideren wat een ander ervan vond, en dus besloot ik ter plekke dat het goed was. Kortom; hekje klaar.

VIÉR.

Helaas was ik vergeten het hoogteverschil van de tuin in mijn berekeningen mee te nemen met als resultaat dat mijn hekje niet open of dicht kon. Kut. Déjà vu werd mijn deel. 

Omdat ik geen stratenmakende connecties heb werd ik gedwongen mezelf dat in één dag bij te brengen.

En verdomd; zes drie uur en heel veel aan beloofde spierpijn later lag daar een nieuw -waterpas- (!) padje en kon m'n hekje open.

Hoera!

Scheef als een hoerentoeter. Maar als je je ogen dichtknijpt tot een spleetje zie je daar op een afstandje niks van. Sort of.

Read more

Beste Allesvergelijken.nl

 

Wachten is niet één van mijn Unique Selling Points. Geduld is namelijk niet aan mij besteed.

Het zal U dan ook niet verbazen dat ik al na twee dagen wachten op een zestal offertes inzake de verwijdering van een beetje bamboe uit mijn tuin al aan de computer hing om mijn ongenoegen te uiten bij de desbetreffende offerte leverancier, in dit geval ene allesvergelijken.nl

allesvergelijken.nl garandeert verzending van meervoudige offertes in één keer dus dat scheelt me minstens drie minuten in tijd want ik ben een druk baasje.

Zo gezegd, zo gedaan.

 

De hele rataplan ingevuld, tot aan de pincode van Mem's betaalpas aan toe, et voila; gaan met die banaan.

Maar nu, zoals gezegd acht- en veertig uur later; al wat er komt maar geen offerte. Van geen énkele hovenier. Géén enkele.

En dus noopte de noodzaak mij om in de virtuele pen te kruipen om mijn ongenoegen hieromtrent te moeten uiten bij allesvergelijken.nl

Hilariteit alom toen bleek dat ene meneer Henssen van allesvergelijken.nl mijn beklag sportief op waarde wist te schatten.

Dit is nl. wat ik schreef:

 

Groot was mijn verbazing toen ik -niet veel later- het volgende antwoord kreeg:

Read more