huilen

Men neme een doorsnee zaterdagmiddag, een nooit-gedragen-maar-wie-weet-ooit-trouwjurk en een vermeend 'peet'-dochter met d'r ziel onder heur arm en zie daar; een onverwachte edoch feestelijke cocktail van een lach, een traan en een opvallend tastbaar visioen van datgene wat Nu (Nog) Niet Is Maar Ongetwijfeld Eens Zal Zijn.

(En euh, K.; Gelukkig mag hij zich prijzen die de ring om je vinger schuift… )

Maar gelachen hebben we! 😆