En ineens komt daar een nummerke voorbij wat absoluut niet past binnen de hedendaagse norm van op-een-ritme-pratende-negerts-donkere-medemensen, bling-bling, gierende gitaren en koud geproduceerde synth-geluiden.
Wel een Dido-achtige tune in de stijl van een jaren-zeuventig–Thijs van Leer (de backingvocals in dit geval) in een wonderlijke combinatie van Bouzouki-getingeltangel met een vette bass.
Geen nummerke ook wat zich mag scharen in de Galerij der Groten maar wel zo ongeveer de halve dag in je kop blijft hangen en er met nog geen tien paarden is uit te slaan. Ter kennisgeving.