Uit de categorie 'Waar Gebeurd', en wederom op stap voor de baas. In de herhaling naar Utrecht voor 1 of ander proactief communicatiedingetje. Niets bijzonders, niets te zien, niets aan de hand…
Of toch wel?
Hedenmorgen. Trein Rotterdam-Utrecht. Een typisch gevalletje van 'hij heb weer wat'. Werd ik voorheen nog voornamelijk betrapt op ontgassingsacties; vanmorgen daarentegen overkwam me een nieuwe variant.
Uiteraard waande ik mij weer volledig alleen in die coupé eerste klasse (tja, je bent ambtenaar of je bent 't niet). En, vanwege een nogal volhardende jeuk in de middelste regionen (ja, daar. Nee, daaronder. Precies; daar) restte mij niets anders dan mezelf even ongegeneerd te bekrabben.
Dus fluks de beentjes wijd, de jacquet opzij om vervolgens de pantalon te ontdoen van obstructies zoals een overhemd wat daar irritant overheen pleegde te hangen.
Echter, nét op het moment dat den eamel, na het verplaatsen van het heule zakie, de nagel van de middelvinger zorgvuldig op de jeukende boosdoener wist te manoeuvreren en ik met gesloten ogen van genot al krabbend korte metten maakt met de kleine schurk, galmde er ineens een "U moest u schamen!" door de ruimte.
De schrik sloeg mij om het hart toen ik daar een seniore, gebontjaste mevrouw, klein van stuk maar met ogen als schoteltjes, ontwaarde. De bontjas keek dan weer naar mij, dan weer naar m'n genitaliën alwaar een hele arm de pantalon in was gewerkt. (Toegegeven; het moet een ietwat confronterend gezicht geweest zijn…)
Nog voordat ik mijn verontschuldigingen kon aanbieden en haar een uitleg kon geven over wat vooraf was gegaan aan datgene wat zij net aanschouwde, was de bejaarde bontjas zo snel vertrokken als dat ze de coupé ingeslopen was, mij in volledige vertwijfeling achterlatend…
U begrijpt: het werd nog een lange dag…