Al vanaf mijn vijftiende doe ik koffie bij m'n suiker.
Omdat op die leeftijd koffie nog teveel naar koffie smaakt ben ik begonnen met veel melk en vier klonten suiker. En dat beetje koffie natuurlijk. Wat dat voor effect op mijn toch al niet zo'n weergaloze gebit heeft gehad doen we wellicht een ander keer uit de doeken want dat is niet de issue hier.
Enfin. Was de keuze voor koffie in die tijd voornamelijk hormonaal ('met de grote mensen mee doen'), later ontstond er al gauw een andere afhankelijkheid van dit zwarte goedje; dat van de stoelgangbevorderlijke eigenschappen.
Ofwel; je kon er fantastisch van schijten bouten poepen. En zo ontstond een dagelijks ritueel; koffie/melk/vier suiker in combinatie met een sigaret als ontbijtvervangende placebo. Gegarandeerd een schoonheid van een voorbeeldbolus.
Naarmate de jaren verstreken is het gebruik van melk langzaamaan verdwenen. Met name omdat koffiemelk niet altijd voorhanden bleek. Of bedorven.
En dus resteerde dat residu koffie met vier klonten suiker. En omdat dat in de praktijk ook nog wel eens logistieke problemen opleverde ben ik overgegaan van vier naar drie klonten. Dat aantal heb ik jàren volgehouden.
Tot enkele weken geleden.
Met het oog op mijn destijds aanstaande KiloQueeste ben ik de hoeveelheid suiker gaan minderen (evenals de aankoop van 'handgemaakte' bonbons en zakken chips maar ook daar hebben we 't nog wel eens over).
Eerst van drie naar twee en vervolgens, met horten en stoten, nu dus naar één klont suiker in m'n Senseo.
Vooropgesteld; ik vind de koffie op deze manier werkelijk niet te nassen zo maar het vooruitzicht op de Overwinning (79 kg.) maakt het drinken ervan niet alleen dragelijker maar ook nog eens een stuk zoeter…
Volgende week in KQ: naar de sportschool