Mevrouw
De paden op (Mastbos, Breda)
♥ Mei It Famke (en de hûntsjes!) Op Stap ♥
Samar in simmerjûn
Alvorens onderstaand bericht tot u te laten komen wordt u aangeraden de playknop te gebruiken daar een optimale beleving dan gegarandeerd kan worden.
Norwegian Breakaway
Wederom* een mail van Tie, onze vaste tipgevert dan wel kuchende-regenjas-in-de-parkeergarage-van-het Havenbedrijf als het gaat om de combinatie Rotterdam, bootjes en ander water-gerelateerd vertier.
Ditmaal worden we uitgenodigd om zo'n vreselijke, milieuvervuilende toeristenfabriek de gloedjenieuwe Norwegian Breakaway vast te leggen vanaf het dak van de Port of Rotterdam; in kubieke centimeters minstens zo groot als voornoemde boot maar dan van steen, in de hoogte en vooral gesitueerd op de oever.
Omdat mijn leven zich momenteel toch beperkt tot de afstand van hier tot aan de Senseo, leek me dit een uitgelezen gelegenheid om weer eens de beentjes te strekken. En dus liet ik me, ondanks het ongristelijke tijdstip, verleiden tot deelname aan voornoemde activiteit, samen met mijn mevrouw.
Eenmaal boven liet 't kreng zich slecht fotograferen (de boot, niet mevrouw). Voornamelijk door mist, veel regen en een niet-coöperatieve kapitein. Een uur later, volledig verregend en tot op het bot verkleumd, hield ik het voor gezien. Het aanbod om 's middags deze drijvende doodskist van binnen te bekijken heb ik maar afgeslagen.
Want heb je er één gezien, heb je ze allemaal gezien. Vind ik.
Een Zoete Kwelling
Ik heb 'm al een paar keer gehoerreerd op de Facebooks maar omdat dàt medium zomaar een vervlieging zou kunnen zijn en uw favoriete weblog -natuurlijk– eeuwigheidswaarde heeft, lijkt het me niet onverstandig om onderstaand muziekstukske ook híer nog even te propageren. Je weet tenslotte maar nooit.
Si dolce è il tormento, dus. Mooi.
'Een Zoete Kwelling' als ik Google's Translate mag geloven.
Nu ben ik niet van die zweefteverigheid waar veel kunstschilders, reclamemakers en sommige verveelde huisvrouwen mee behept zijn maar bij Paolo Fresu's Een Zoete Kwelling kan ik me dan wél weer een voorstelling maken.
Het sluit namelijk aardig aan bij mijn gemoedstoestand van de laatste weken.
Details zal ik je besparen maar vanuit een emotioneel perspectief heb ik inmiddels alle kamers van de geest gezien.
Beleid, hoop, teleurstelling, formaliteiten, de vrouw én de liefde; ik zal ze waarschijnlijk nooit begrijpen.
En daar waar woorden soms te kort schieten of juist meer schade toebrengen dan voorzien, is de zalvende werking van muziek juist datgene waar je altijd weer, zonder enige concessie, op terug kunt vallen. Zeg maar de constante factor die relativeren heet.
De Zoete Kwelling.
En rest mij niets meer dan op de repeat te drukken…
