Mike is oud ook. Niemand weet hoe oud. Mike vindt dat niet erg want hij zit daar niet mee. Het beest is hier zo'n anderhalf jaar geleden komen wonen. Ex-vrouwtje van 't baasje vond dat 't baasje dat nodig had; een kat. 't Baasje kon niet achterhalen waarom 't ex-vrouwtje dat nodig achtte maar haar wil geschiedde. Goed. Mike's meest recente residentie is Lisse. Totdat twee soortgenoten besloten Mike's leven zuur te maken. Want ja, je bent jong en je wilt wat. Want wat doe je dan als kleuterpoes? Precies, je pakt de eerste de beste Mike, want zo'n ouwe kat doet toch niks terug. Die ligt. Of loopt hard weg. En dus moest -ie 't huis uit, vond 't voormalige baasje uit Lisse. First in, first out. Wrééd. En dus kwam -ie op Marktplaats terecht onder het mom van 'Ophalen of we laten 'm inslapen'. Aldus op zoek naar een nieuw baasje. Hij werd Beijerlander. Tja, als de keus ligt tussen Beijerland of barsten, dan maar Beijerland. En nu staat 't kreng élke dag om half zeven 's avonds bij de voordeur want meneer wil eten. Geen idee waarom de voordeur. Niet dat er niet genoeg staat, hoor. Dat zekers wel. Maar dat zijn droge brokken. En die vinden we niet zo lekker. Mike wil vlees en daarvan zo veel mogelijk. Dat is: tot het moment dat 't voor z'n neus staat. Dan hoeft -ie niet meer. 😡 Goed. Die rooie houdt ook niet van uitslapers. Zelf slaapt -ie 't liefst de hele dag maar dat gaat natuurlijk niet op voor de rest van 't huis. Die moeten bij voorkeur zo vroeg mogelijk wakker, opdat het weer gevoederd kan worden. Wat het dan vervolgens weer niet doet; eten. Dat wakker maken, daar heeft Mike een foefje voor. Dan gaat -ie óp het baasje liggen. Eenmaal bovenop begint 't pas. Dan gaat uitbundig liggen kwijlen. Hij mag dat, want 't kind is als kitten te vroeg van z'n moeders tepel gerukt. En dat begeleidt -ie dan met een flinke spin. Zo'n geluid van een gemiddelde John Deere trekker. Zo luid dat 't baasje ondanks hardnekkig volharden in het negeren van Mike's mediakabaal toch gedwongen wordt om op te staan. Mike heeft ook haar. En dat verliest -ie 't liefst bij bosjes. Vooral het hele jaar door en op de meest lastige plaatsen. Vervolgens heeft 't mormel nóg een 'leuke' gewoonte ontwikkeld; kijken als 't baasje op de wc zit. Want als die moet poepen, moet Mike toch op z'n minst even kijken of er nog gekwijld kan worden. Baasje heeft toch niks te doen op de wc en kan dan best even Mike aaien. Dus baasje kan zich niet concentreren op 't persen en zo heb je weer een fiks constipatieprobleem. Speak of which: Mike heeft géén constipatie-probleem. Hij kan óók poepen. Vooral véél en nog meer stank. Climax vindt Mike het om toch wel een halve kilo kattenbakgrit de slaapkamer in te smokkelen. Als het ff kan onder het dekbed. En dat… da's mijn Mike in a nutt-shell. UPDATE 8 maart 2006:Dag, Mike! ♥ 😢 
Dit gaat over Mike. Mike is een rode kater. Inderdaad; zó ← één.
Stapelbed
♥ Mike & ik, ik & Mike ♥
Een ritueel: ik-zei-de-gek onderop, Mike on top. Al drie jaar vallen we zo in elkaars armen in slaap. Vredig (moi), kwijlend (Mike/moi), ronkend (Mike). Wijken we af van dit patroon, is het een garantie voor een onrustige nacht. Mike & me. *I know, i know; vreselijk fout dekbed.. Maar 't was een kadootje. 😁 UPDATE 8 …