Mooi kudt

Niet weer man

[bron | spiegeltje]

 

Rijkelijk laat, ik geef 't toe, maar ik moet er tòch nog even iets over kwijt; het NOS Journaal Nieuwe Stijl. En dan heb ik 't niet over 'loopjes', opvallend klein-uitvallende anchormèn of nieuwslezeressen met verrassend brede barensheupen.

Nee, mijn klacht betreft voornamelijk Het Decor. En dan specifiek dat van de weermannen en -vrouwen.

Ik kan mij namelijk maar niet aan de indruk onttrekken dat dit zo ongeveer het lelijkste decor moet zijn wat ik ooit heb gezien: hi-tech weerkaarten die eruit zien als een Ravensburger 'Iedereen kan schilderen' connect-the-dots met touchscreenknoppen in de vorm van zonnetjes, wolkjes en donderstraaltjes.

Een 'play'-knop met terug- en vooruitspoelmogelijkheid (waar heb ik dat eerder gezien?) maar vooral een kakofonie aan kleurtjes, lijntjes, lettertjes en minstens driehonderd shades of grey en blue.

Manmanman, ik ga al hyperventileren als Gerrit weer eens een hogedrukgebied voorspelt.

Wat mij echter nog het meest stoort aan dit pretentieuze geheel zijn toch wel die lege boekenplanken aan weerszijden. Waarom planken? Waarom léég? Wààrom?!?1?

 

Had dan minstens het fatsoen opgebracht om daar op elegant wijze enkele klassiekers te positioneren zoals bijvoorbeeld Judi Barrett's A Cloudy Day With A Chance of Meatballs, Tom Lichtenheld's fijnzinnige Cloudette, het retespannende epos The Perfect Storm van Sebastian Junger of voor mijn part Piet 'Oant moarn!' Paulusma's Weeralmanak. Educatieve sluikreclame. Soort van.

Want zeg nou zelf; als 't dan tòch moet, zo'n IKEA setting, ziet –dit– er toch een stuk gezelliger uit?

Zucht.

Nee, dan de BBC. Beeldvullende, volledig 'uit zichzelf bewegende' weerkaart, helegaar knop- en plankloos. Waarin zich subtiele contouren van een sereen landschap in rustgevend blauw (#535A9F) en ecru (#EAE3B0) openbaren.

Met gebruikmaking van een grote, duidelijke Helvetica-variant zien we tijd, dag en temperatuur aan ons voorbij glijden onder begeleiding van het monotone –Sir David Attenborough meets Bob Ross– stemgeluid van de weerman. En niet méér dan dat.

Geloof me; als ik de toestand van het weer wil weten kijk ik wel naar de BBC.

Of naar buiten…#nomnomnommmm

 

nietweermanbbc
Kijk, zo kan het dus ook, NOS.

Read more

VERZETSKRANTEN.NL

 

Goed. Daar zit je dan met je goeie gedrag. Een jaar geleden riep je al te roepen dat je er mee bezig was en ook leef je al jàren in de wetenschap dat deze dagen een annueel terugkerend fenomeen zijn: 4 & 5 mei … 

En tòch weet je het te presteren om de klus hopeloos te versjteren door het volledig ontbreken van planning. Met een hopeloze timing tot gevolg (niet per se in die volgorde). Beetje jammer want je hebt zelfs de mannen van Geenstijl bereid gevonden om er aandacht aan te besteden d.m.v. het plaatsen van een typisch GS-isch moralfag linkje = exposure. 

UPDATE: Oei. Men is een krant aan het lezen… 

En dat terwijl je hàd kunnen weten dat een verzetskrantje destijds nu eenmaal verscheen op àlles behalve maagdelijk-wit HEMA-A4 papier (zoals behang, inpakpapier and so on) en er dus nogal wat Photoshopwerk achter vandaan zou komen ( "Dat doe ik wel eventjes…")

 

 

Twee weken ben je er nu mee bezig en al wat er staat is slechts een marginaal aantal illegale krantjes. To be exact; negen van de ongeveer honderdvijftig exemplaren. Enfin. Leermoment. Plannen is nog steeds niet mijn ding.

Desalniettemin wil ik u allen wijzen op www.verzetskranten.nl, een -ahum- immer groeiend archief van verzetskranten zoals ik deze -via mijn ouders- van mijn grootvaders heb geërfd. 

Let wel: het betreft hier een incomplete verzameling uit, overwegend, de laatste jaren van de oorlog maar het geeft desondanks een mooi beeld van met name de bevrijding van de (westerse) wereld door o.a. de geallieerden. Kortom: more to come.

NB. Mocht je zelf nog illegale pers op zolder hebben liggen; schroom niet deze te sturen. Je krijgt ze ongeschonden terug. Mail me via het contactformulier alhier. Dank.

UPDATE: wie een beetje opgelet heeft, ziet dat dit een bericht uit 2012 betreft. Het initiatief was sympathiek -al zeg ik 't zelf-, en werd 'leuk opgepikt' gezien de statistieken van destijds. Helaas, door diverse omstandigheden die ik hier niet uit de doeken zal doen wegens een hoog gehalte aan insignificantie, moest ik stoppen met voornoemde website.
Nu echter, inmiddels letterlijk tien jaar later, er toch maar een slinger aangegeven want verzetskranten dienen te worden doorgegeven aan de huidige en latere generaties. Op het moment van schrijven nog wel achter een pauze-pagina, maar hopelijk binnenkort, in een nieuwe 'jas' weer online. Ter info ende kennisgeving. 

Read more

Start to Run. Drie.

En 'we' zijn weer begonnen: Start to Run. Poging drie.

Liep ik vorig jaar nog 'met gemak' acht kilometer, vandaag moest mijn tandvlees eraan te pas komen om maar voorbij de twee te geraken. Daaraan liggen diverse oorzaken ten grondslag die ik wellicht een andere keer uit de doeken doe.

Feit blijft dat dè reden waarom ik vorig jaar heb moeten stoppen nog steeds geldt; mijn knieën. Volgens hen die het kunnen weten loop ik als Donald Durk Duck en daar kunnen zelfs de lelijkste duurste schoenen geen verschil in maken. 

Enfin. Volgens de dokter is het kaal of kammen; òf een vadsige vijftiger worden die zijn dagen slijt met een stevige burn-out, zwembandjes en teerlongen òf die Goddelijke 40+'er met een sixpack slanke taille en teerlongen, al dan niet in een rolstoel. Ik ga voor die laatste. Mèt of zonder kraakbeen.

En om mezelf te motiveren heb ik nog een kek speeltje op de kop getikt (spiegeltje) waarmee ik, samen met onsch Vlaams frieteke Evy, de route visualiseer. 

Dames en heren, ik presenteer u: Start to Run 2011, les 1 van de serie 0-5 km.

Read more

Ik. Loser

 

Augustus 1981.

Ik ben hier zestien jaar en sta op een Marvel Comics Manier een tuinslang op te rollen want dat doe je zo op die leeftijd. We zijn vakantie vierend onderweg -met het gezin- door Griekenland.

Deit (da's heit voor intimi) heeft daar een catamaran gekocht en wil deze verplaatsen van A naar B. 

Ik rook dan al een tijdje stiekem, vanaf mijn veertiende zelfs. Waarom weet ik nog steeds niet, zal iets te maken hebben met foute vriendjes en dergelijke, maar feit is dat ik mijn Lucky's heimelijk bij elkaar sprokkel d.m.v. krantenwijken en een weekendbaantje als pompbediende. Deit en Mem weten van niks. Denk ik.

Want, terwijl ik mij even later afzonder van de rest van de familie om even 'een stikje te rinnen' (lees; 'een sigaretje te gaan roken'), schrik ik mij het apenzuur wanneer ik achter mij de stem van Mem hoor: "Asto dan toch smoke moaste, doch it dan wer wij bij binne…" ('Als je dan toch moet roken, doe dat dan waar we bij zijn…')

Mem is waarschijnlijk in de veronderstelling dat gecontroleerd roken wellicht kan leiden naar gecontroleerd stoppen. Helaas: 30 jaar later rook ik nog stééds…

Maart 2012.

Vriendin Moos is drie vier weken geleden gestopt met roken d.m.v. laserbehandeling. En hoewel de gevolgen daarvan bij haar nu niet echt uitnodigen om 'dan ook maar te stoppen' -al wat zij doet is slapen, hoofdpijn hebben en lusteloos zijn-, besluit ik solidair te zijn en idem mezelf te laten bestralen.

Ik ben sceptisch, het is tenslotte niet de eerste keer dat ik een poging doe, maar volgens de 'geleerden' is laser niets anders dan acupunctuur aan een draadje en dat is weer uitgevonden door de Chinezen. En wie durft er dan aan duizend jaar wijsheid te twijfelen? Precies.

En zo geschiedt.

Gisteravond half acht. Ik ben al een week nerveus want ja, je hebt die slechte gewoonte dan wel dertig jaar bij je maar 't blijft wel jou slechte gewoonte en van afscheid nemen hou ik niet.

Moos levert mij af bij de lasermevrouw en na mijn laatste, symbolische peuk ga ik naar binnen.  

Wat volgt is een, overigens aangenaam intakegesprek waarin alles aan bod komt van persoonlijkheid tot verwachtingen, van oorzaken en gevolgen.

 

Ik vermoed dat dit mijn gemoedstoestand moet sturen naar totale overgave of iets dergelijks. En ik moet toegeven; dit en de thee (wut?) doet 't 'm. Ik ben relaxt, man.

"Ik moet 't je even vragen", zegt de lasermevrouw; "wil je écht stoppen met roken?" "Ja," zeg ik; "ik wil écht stoppen met roken." Ik schrik van mezelf.

Ik ga liggen op een tandartsstoel met een gezellig kleedje en de sympathieke lasermevrouw gaat los. 35 drukpunten (of hoe die dingen ook maar heten) later ben ik klaar.  

"Hoe voel je je?", vraagt de lasermevrouw. "Een beetje vermoeid.", zeg ik.

Moos houdt me een paar dagen eerder voor dat je na de behandeling niet meer dat verlangen zal hebben naar een sigaret.

Het klopt niet.

Sterker nog; op de weg naar huis word ik onrustig en schreeuwt elke vezel in mijn lijf om een Javaanse Jongen. Van ellende haal ik een familiezak patat en loop zo hard als ik kan naar huis. Daar aangekomen ligt Moos te slapen op de bank en schuif ik in mijn eentje die halve kilo aardappel naar binnen. Het helpt niet.

Moos wordt wakker maar vraagt niet naar mijn gemoedstoestand, slapende honden wakker maken kan altijd nog, maar ik merk op dat zij geraffineerd alle asbakken heeft opgeruimd.

Ik zeg niks over hoe ik mij voel -want teleurstelling- en dus doe ik vrolijk. Zap wat langs tv-kanalen en drink water (euh…). Niet veel later vertrekt Moos naar d'r (toen nog) eigen stek en gaat het faliekant mis met me. Ik vis de tabak uit m'n jaszak en draai de dikste sigaret ooit. En nog één. En nog één. Ik ben furieus. Op mezelf.

Hoewel de lasermevrouw het me verboden heeft, schenk ik een grote whisky in en vlieg naar boven om even helemaal los te gaan op de twitters. Ik wil een schouder, al is het een virtuele.

Die krijg ik, samen met allerlei goedbedoelde adviezen. Maar het kan het knagende schuldgevoel in mij niet verbloemen. Schuld, niet ten opzichte van mezelf, maar ten opzichte van Moos; zij heeft tenslotte de behandeling betaald. Het was een kadootje vàn haar ààn mij. (..)

Ik ga naar bed. Misschien kan slaap rust brengen. Dat doet het niet. Sterker nog; het wordt een beroerde nacht: koortsaanvallen god-mag-weten-waarom, nachtmerries en veel te vroeg mijn ogen open.

Daarentegen word ik echter geheel fris en fruitig wakker, en heel even denk ik ervan af te zijn; van dat vermaledijde roken. Bijna ga ik de fout in door de Senseo aan te zetten maar weet mezelf nog gauw te corrigeren ('rook gerelateerde gewoonten moet je doorbreken').

Het wordt thee. Ik heb een hekel aan thee. Thee is ranzig en mist de ballen van koffie. Mijn humeur betrekt. Een uur later word ik nerveus, zoek een excuus maar vind deze niet. Ik schenk mezelf alsnog een Senseo in. En nog één. En nog één. Ik steek een peuk op. En nog één…

't Is nu half zeven in de avond, bijna 24 uur later, € 150 en het laatste restje trots armer. Want wat ben ik hier wijzer van geworden? Ik ben een slappe lul. Maar eigenlijk wist ik dat ook al. Het is echter nu officieel….

 

Read more