6133 dagen geleden ben ik met dit marginale blogje begonnen. Of eigenlijk 16 jaar, 9 maanden, 15 dagen gelee. Of 201 maanden en 15 dagen, inclusief vandaag.
Wat eigenlijk wil zeggen dat ik 529.891.200 seconden (óf 8.831.520 minuten) geleden kennelijk niks anders om handen had.
Vanuit een ander perspectief bekeken kun je stellen dat er ergens in die 147.192 uren van die 6133 dagen (óf 876 weken en 1 dag, óf 1680,27% van een 365-dagen tellend jaar) meerdere mensjes de tijd én de moeite hebben genomen zich te laven aan de 'content' van de website voor u.
Hoe het ook zij; stilletjes en ongemerkt zijn we de VIER MILJOEN bezoekers/pageviews voorbij gestreefd, alhier. Hoera!
Als dàt geen mooi bruggetje maakt naar de onderstaande foto, welke ik afgelopen nacht van 's mans balkon heb geschoten, dan weet ik het niet meer.
Werkelijk geen idee hoe meneer De Snackbarmijn foto gevonden heeft, ik vermoed via de LC -ik heb 't 'm verder niet gevraagd-, maar feit blijft dat ik onlangs op 's mans verzoek benaderd ben met de vraag of ik bereid zou zijn voornoemd beeldwerkje af te staan opdat men er een toepasselijk kamerbreed behangetje van mocht maken.
'Toepasselijk' omdat de vreetschuur (voorheen een ietwat trieste fietsenwinkel) om onduidelijke redenen vernoemd is naar de enige hoogbouw die Heerenveen telt ("Snackbar De Munt") terwijl deze flats in geen velden of wegen zijn te bekennen zijn vanaf hunnie locatie. Nah ja, met een beetje fantasie, wellicht.
Anyhoe.
Na veel vijven en zessen, de tussenpersoon bleek van het type 'ons bin zunig' en ikzelf wil altijd de hoofdprijs voor 'mijn werk' (dit is overigens de eerste keer maar jezelf hoereren voor een grijpstuiver kan altijd nog), kwamen we een prijs overeen.
Ja, een Eierballen-clausule. Ik heb namelijk een eierballen-fetisjen had graag gezien dat deze delicatesse lokaal naar mij vernoemd zou worden maar helaas; dit viel niet door de accountant te verantwoorden. Zei men. Beetje flauw maar 't is niet anders.
Nadat ik tenslotte één en ander nog even met mijn Feestboekse achterban heb overlegd, dit soort belangrijke zaken moet je niet te overhaast maar vooral niet in je eentje beslissen, zijn we tot de conclusie gekomen dat deze geste eigenlijk best wel z'n doorgang kon vinden. Hoezee!
en dat ferrekte keukenkastdoarke fan skilder Sjoerd de Vries
Al sinds Broer er tegenover kwam te wonen, inmiddels meer dan twintig jaar geleden, intrigeert het me mateloos; het keukenkastdeurtje van de overbuurman dat altijd open staat.
Sterker nog; irritatie is misschien meer op z'n plek. 'Doe dat kastje nou eens dicht!' wil ik roepen naar de bewoner als ik weer eens op Broer's balkon sta te contempleren. Maar er is geen bewoner. Het huis staat altijd leeg.
Zo lijkt het.
Enfin.
Ik wist al vrij snel dat 't huis niet gebruikt werd zoals oorspronkelijk de bedoeling was; het is nl. Sjoerd de Vries' atelier.
Voor wie 'm niet kent; Sjoerd is van 1941 en daarnaast een bijzonder getalenteerde schilder, beeldend kunstenaar en graficus en geboren en getogen in Oudehaske, een dorpje dicht tegen Heerenveen. +
Dat alles wist ik niet. Wat ik wél wist was dat Sjoerd een merkwaardig mannetje leek, elke oudere Heerenvener weet waar ik 't over heb als je 'm weer eens op z'n vouwfietsje over straat ziet karren, in z'n lange jas en op z'n hoofd die onmiskenbare, zwart vilten hoed.
Het kan zijn dat ik iets bevooroordeeld was; mijn oudste broer Tsjeard, Rust In Vrede, had nog wel eens een aanvaring met Sjoerd, als men elkaar tegenkwam in de stationsrestauratie, al dan niet in een benevelde toestand.
Hoe het ook zij; ik dacht er het mijne van, van Sjoerd en dat eigenaardige, ietwat scheve keukenkastdeurtje, wat altijd open staat.
Al sûnt Broer der tsjin oer kaam te wenjen, ûnderwilens mear as tweintich jier lyn, yntrigearet it my geweldich; it keukenkastdoarke fan de oerbuorman dat altyd iepen stiet.
Sterker noch; argewaasje is miskien mear op syn plak. 'Doch dat kastje no ris ticht!' wol ik nei de bewenner roppe as ik wer ris op Broer's balkon stean te kontemplearjen. Mar der is gjin bewenner. It hûs stiet altyd leech. Sa liket it.
No ja.
Ik hie al ridlik gau troch dat 't hûs net brûkt waard, sa 't eartiids de bedoeling wie; it is nl. Sjoerd de Vries' atelier.
Foar wa ‘m net kin; Sjoerd is fan 1941 en dêrneist in bysûnder talintearre byldzjend keunstner, skilder, grafikus en hikke en tein yn Aldehaske, in doarpke tichte by It Hearrenfean. +
Dat alles wist ik net.
Wat ik wol wist wie dat Sjoerd in nuver mantsje like, alle âldere Feansters wit wêr 't ik oer ha, ast 'm wer ris op syn optearfytske oer strjitte karjen sjoschst, yn syn lange swarte jas en op ' e holle dy ' t ûnmiskenbere swart filten houd.
It kin wêze dat ik wat befoaroardield wie; myn âldste broer Tsjeard, Rêst Yn Frede, hie noch wol ris in oanfarring mei Sjoerd, as men inoar tsjinkaam yn de stationsrestauraasje, al dan net yn in beskonken tastân.
Hoe ' t ek wêze mei; ik fûn der wat fan, fan Sjoerd en dat nuvere, wat skeane keukenkastdoarke, wat altyd iepen stiet.
