Het is het jaar des Heeren 1994. Om dubieuze redenen lijkt het mijn toenmalige vriendinnetje en moi (nah.. eigenlijk geheel mijn idee want ik
Als voornaamste reden lag daaraan ten grondslag een goed gefundeerde 'waarom niet?' én het feit dat we al jaren samen niets ondernomen hadden behalve een tripje naar dat strand van Makkum en nog één naar die ene toren in Parijs. Toegegeven, niet alleen een drammert én een eikel maar ook nog eens ontzettend bot, want ik weet me er niet zoveel meer van te herinneren. Er staan me beelden bij van een duur terras aan de boulevard van St. Tropez (import-Heineken en een jus d'orange, samen 25 gulden!!1! 😱), wakker worden tussen de lavendel, tegenover een enorm verlaten hotel, bóvenop een berg ter hoogte van Castellane en, met afgrijzen, die afsluitende dodenrit naar huis, waar we bij Luik in een enorme hoosbui terechtkwamen, midden op zo'n 18-baanse, -uiteraard- slechtonderhouden (want België) En dat terwijl we niet meer aan hadden dan een t-shirtje en een flinterdun zomerjackie. Overigens hielp het ook niet dat, eenmaal thuis, broer ons erop attendeerde dat we al die 5000 kilometers lang zonder functionerende voorrem hadden gereden. 😬
Anyway. We zien er niet heel erg ongelukkig uit en ik vermoed dat 't best wel een fijne vakantie is geweest. Desondanks raakte enige tijd later -zoals dat wel vaker gaat- 'de verkering uit' en bleek voornoemd pleziercongé gelijk ons laatste 'samen' geweest te zijn… Enfin. Soms gebeuren de dingen nou eenmaal zoals ze gebeuren.
Het is 2021, zeven- en twintig jaar later. Er is veel gebeurd, zoals dat een ieder van ons wel eens overkomt. 😁 Inmiddels diverse malen verhuisd en ook is er een enkele dame de revue gepasseerd waarvan ik destijds in alle naïviteit dacht daarmee oud te kunnen worden. Ach, u kent het wel. Uiteindelijk bracht het lot me bij mijn huidige mevrouw en, oh jubel, die het onderwijl alweer zo'n veertien jaar met mij uit houdt. Wie had dát gedacht? Afijn. U leest het goed; bijna dertig jaar geen vakanties. Zilch. Niks. Of men moet enkele dagen Parijs (ja, alwéér) onder die noemer plaatsen, dan heb ik alsnog drie 'vakanties' genoten. Maar tóch is het niet hetzelfde. Goed. Al met al een veels te lange inleiding om vakantiebeelden van een ander aan te kondigen.  Ik was het fenomeen vakantie al bijna weer vergeten totdat ik van de week een verloren gewaande DVD tegenkwam: Martini's Moods of Martini Mansion uit 2004. Een serie-tje van vier relaxte, ultralange lounge-nummerkes ('liftmuziek' volgens iemand in mijn kennissenkring maar fok jou), begeleid door beelden van witte stranden, azuurblauwe wateren, luxe jachten en andere mooimensen.
En het was toen dat ik me besefte dat er ongetwijfeld meer mensen zijn zoals ik, die door wat voor omstandigheden ook, niet op vakantie kunnen of dat al lang niet zijn geweest. Voor mij persoonlijk ligt daar nog een jaar van chemo's en herstel in het verschiet en daarmee kunnen we veilig stellen dat een vakantie voorlopig nog even een utopie zal zijn. En dus ben ik zo vrij geweest om voornoemd DVD-tje leeg te plukken (te 'rippen'), te voorzien van tientallen gratis vakantievideootjes van derden en het geheel op de Youtubes aan te bieden, voor gelijkgestemden, als een soort next best thing. Toegegeven; het is een bijzonder mager alternatief maar in mijn beleving een typisch gevalletje van 'wie 't kleine niet eert'… 😁 |
