Busted!


Hij die een zaak die hem niet toebehoort,
bedrieglijk wegneemt, is schuldig aan diefstal. 

– (art. 461 Belgisch Strafwetboek).


 

Omdat mijn mevrouw onze gezamenlijke afspraak heeft geschonden ("We doen met Kerst niet aan kadootjes, hoor!") en aldus desondanks gemeend heeft er goed aan te doen iets voor uw Eamel onder de boom te leggen, kon ik niet anders dan zelf ook op zoek te gaan naar iets voor haar.
#biatch #morelechantage

Omdat het geld mij ook niet op de bevallige rug groeit moest ik creatief zijn en besloot ik me dit jaar eens te wagen aan proletarisch winkelen.

Voor alles een eerste keer, nietwaar?

Ik stap een willekeurige winkel in, zie een leuk geschenkverpakking-kje met wat badluchtjes en dergelijke, dat vinden vrouwen leuk, en besluit dat volkomen ongezien in mijn binnenzak te prakken.

 

Helaas past zoiets niet want manboobs hebben ook ruimte nodig, en dus heb ik de boel de boel gelaten en een leuk trosje bruine bio-bananen laten inpakken.

Groot was echter mijn schrik toen ik niet veel later beveiligingsbeelden via de Whatsapp ontving waarop ondergetekende druk bezig is ongeoorloofd een geschenkverpakking tot zich te nemen. 

Moraal van dit verhaal; jat nooit spullen uit de winkel waar je mevrouw haar betaalde werkzaamheden verricht. (..) Of, volgens Koningin Maxima's legendarische woorden; "Hij (eamel, RED.) is een beetje dom."

Ik wens U een Plezante Kerst, veel Liefde en nog meer Kadootjes toe.

 


Read more

Nijsgjirrich nei 15 heech

en dat ferrekte keukenkastdoarke fan skilder Sjoerd de Vries

Al sinds Broer er tegenover kwam te wonen, inmiddels meer dan twintig jaar geleden, intrigeert het me mateloos; het keukenkastdeurtje van de overbuurman dat altijd open staat.

Sterker nog; irritatie is misschien meer op z'n plek. 'Doe dat kastje nou eens dicht!' wil ik roepen naar de bewoner als ik weer eens op Broer's balkon sta te contempleren. Maar er is geen bewoner. Het huis staat altijd leeg.
Zo lijkt het.

Enfin.

Ik wist al vrij snel dat 't huis niet gebruikt werd zoals oorspronkelijk de bedoeling was; het is nl. Sjoerd de Vries' atelier.

Voor wie 'm niet kent; Sjoerd is van 1941 en daarnaast een bijzonder getalenteerde schilder, beeldend kunstenaar en graficus en geboren en getogen in Oudehaske, een dorpje dicht tegen Heerenveen. +

Dat alles wist ik niet. Wat ik wél wist was dat Sjoerd een merkwaardig mannetje leek, elke oudere Heerenvener weet waar ik 't over heb als je 'm weer eens op z'n vouwfietsje over straat ziet karren, in z'n lange jas en op z'n hoofd die onmiskenbare, zwart vilten hoed.

Het kan zijn dat ik iets bevooroordeeld was; mijn oudste broer Tsjeard, Rust In Vrede, had nog wel eens een aanvaring met Sjoerd, als men elkaar tegenkwam in de stationsrestauratie, al dan niet in een benevelde toestand.

Hoe het ook zij; ik dacht er het mijne van, van Sjoerd en dat eigenaardige, ietwat scheve keukenkastdeurtje, wat altijd open staat.

Al sûnt Broer der tsjin oer kaam te wenjen, ûnderwilens mear as tweintich jier lyn, yntrigearet it my geweldich; it keukenkastdoarke fan de oerbuorman dat altyd iepen stiet.

Sterker noch; argewaasje is miskien mear op syn plak. 'Doch dat kastje no ris ticht!' wol ik nei de bewenner roppe as ik wer ris op Broer's balkon stean te kontemplearjen. Mar der is gjin bewenner. It hûs stiet altyd leech. Sa liket it.

No ja.

Ik hie al ridlik gau troch dat 't hûs net brûkt waard, sa 't eartiids de bedoeling wie; it is nl. Sjoerd de Vries' atelier.

Foar wa m net kin; Sjoerd is fan 1941 en dêrneist in bysûnder talintearre byldzjend keunstner, skilder, grafikus en hikke en tein yn Aldehaske, in doarpke tichte by It Hearrenfean+

Dat alles wist ik net. 

Wat ik wol wist wie dat Sjoerd in nuver mantsje like, alle âldere Feansters wit wêr 't ik oer ha, ast 'm wer ris op syn optearfytske oer strjitte karjen sjoschst, yn syn lange swarte jas en op ' e holle dy ' t ûnmiskenbere swart filten houd.

It kin wêze dat ik wat befoaroardield wie; myn âldste broer Tsjeard, Rêst Yn Frede, hie noch wol ris in oanfarring mei Sjoerd, as men inoar tsjinkaam yn de stationsrestauraasje, al dan net yn in beskonken tastân.

Hoe ' t ek wêze mei; ik fûn der wat fan, fan Sjoerd en dat nuvere, wat skeane keukenkastdoarke, wat altyd iepen stiet.



Read more

Terband International

♥ Wéreldberoemd In Héél Zuidoost Friesland! ♥

 

Zit ik een paar nachten geleden een beetje verveeld de Twitters te lezen, zelfs Facebook kan wel eens niet bekoren, kom ik een tweet tegen van de Gemeente Heerenveen (je weet wel; daar waar ik eens de ouderlijke schoot verlaten heb); 

[ spiegeltje | screenshot | linkje Guardian (no. 10) ]

Ik denk nog; 'Goh. Wat leuk voor Terband.' want wie Terband kent weet dat 't niet eens een dorp is maar een streek in Friesland. Een paar huisjes en boerderijtjes, een heleboel weilanden en enkele landweggetjes die 't geheel doorkruisen.

Da's alles. Da's Terband.

 

Ik klik de link (spiegeltje), er staat iets boven van Guardianwitness en daaronder een foto met een Engelstalige uitleg, denk nog een keer; 'Leuk!' en surf vervolgens verder.

Kom ik echter van de week -geheel toevallig- weer eens in het Friesche, dat gebeurt helaas veel te weinig vrees ik, stelt de familie voor om een stikje te riden. (stukje te rijden, RED).

Toen schoot de bushalte me weer te binnen.

Leuk!

En dus geschiedde; Deit voorin, Mem op de achterbank en ik aan het stuur.

Het was even zoeken; Bram (de stem van m'n TomTom, Moge Hij Rusten In Vrede) en ik konden het niet eens worden over de te volgen route, maar na anderhalf uur was ie eindelijk daar; de Bookshop In A Bus Stop.

Hoera! Enfin.

Om een lang verhaal kort te maken; ik wéét dat voornoemd Guardianstukske slechts een minuscule bijdrage betrof van één of andere fietstoerist aan een obscure nieuwsportal die geen hond leest maar heel even waanden Ûs Mem, Ûs Deit en Ûs Ik ons nabij het middelpunt van de wereld. Ha! 

Gelukkig hebben de foto's nog.

 


Waar speelt zich dit allemaal ook alweer af, zei je? In Terband. Of Terbant, zoals de Friezen zeggen schrijven. Die maken namelijk van elke D een T en van elke V een F. Logisch.

Read more

Stairway To Engels

 

e_200

Net als laatst een keer geschiedde is ook dit berichtje eigenlijk een week oud.

De Trap Van Rotterdam is vandaag exact een week ter ziele maar ik moest zo nodig weer een moeilijk, überzwaar bandbreedteslorpend gifje maken waar ik àl die tijd voor nodig had.

Enfin. Een paar jaar geleden heb ik op dit blog ook al eens zitten kutten met een gif-appje waarmee je zelf bewegende plaatjes kon maken. Tegenwoordig is dat niet zo heel spannend, je wordt praktisch doodgegooid met die dingen, maar toen echt iets voor een early adopter zoals moi.

Op één van die gifjes zie je me op en neer gaan op een trap en dat was 't eerste waar ik aan moest denken toen ik van dat Rotterdamse initiatief hoorde.

Ik dacht; dat ken veel beter.

Zie je me al gaan? 180 treden zittend omhoog en 180 treden weer omlaag, ook zittend, samengevat in een kek gifje! Gers, man!

Zoals altijd is het krijgen van een idee één maar de uitvoering ervan twéé; hoe kreeg ik iemand zo gek om 360 foto's van mij te maken, midden in de stad, op een doordeweekse dag?

Mijn mevrouw viel al gauw af; "Ik heb geen zin. Bekijk 't maar." Bummer.

 

En toen moest ik ineens denken aan X, mijn vorige mevrouw en tegenwoordig mijn platonische BAE.

Want, kun je nagaan; X werkt tenslotte pal nààst De Trap en liep er al een aantal dagen vanuit een foto-visueel perspectief mee te flaneren door her- en der trapplaatjes te droppen op de internets.

Zoals verwacht stond X niet te trappelen, mijn ideeën zijn in haar ogen altijd kut tot het tegendeel is bewezen (wat meestal het geval is), maar toen ik haar beloofde dat ook zij haar gifje kreeg, was ze helemaal òm (mocht je haar ergens tegenkomen; zij zal waarschijnlijk het tegendeel beweren maar daar moet je niks van geloven).

Het weer was klote maar daar lieten wij ons natuurlijk niet door van de wijs brengen want regen = minder mensen op de been = dus meer ruimte voor ons.

Enfin.

Getooid met een roze paraplu ("Moet je doen! Is leuheuk!") schoof ik trede voor trede bilgewijs het gevaarte op en neer.

Vier uur, veels teveel parkeergeld, tot op het bot doorweekt en 600 foto's later reden we moe maar voldaan richting huis; het werk zat erop en niet veel langer was De Trap slechts een fijne herinnering in de hoofden van hen die er zoveel plezier aan beleefd hebben.

Mag ik u voorstellen: De Trap In Beeld*

 



*NB: was oorspronkelijk een gifje, echter bleek deze -op z'n kleinst- 52 Mb (!) 'groot'.
Derhalve een filmpje van gemaakt. Voor de liefhebber hier voornoemd gifje. At your service.

Read more