Woordeloos
Gevonden, deze tekst, onderweg, in een roes van verbazing al dan niet of toch desalniettemin vooralsnog op beeld vastgelegd, opdat generaties hierna dezelfde verbazing zullen delen. Ja.
Op stap
Fotoclub
Uw Eamel in action vanuit Aup's (linkje inmiddels dood, RED.) perspectief… Mooi, hoor. Einde bericht. 😂 + ++
Lang Leve De Dood
Gezellig op stap met Ray
Er is niets zo op-de-feiten-drukkend als een onverwacht bezoek aan een zonovergoten kerkhof op zondagmiddag.
In het kader van een fotoschool-opdracht ("Schiet plaatjes op diverse manieren, dus onderbelicht/overbelicht e.d.") besloten maat Ray en ondergetekende om eens af te wijken van de traditionele stads- en dorpsgezichten en ons te begeven op één van Rotterdam's grootste begraafplaatsen, Crooswijk.
Oorspronkelijk had ik de stille hoop dat het slecht weer zou zijn, want er is niets zo sfeervol op een zwart-wit foto als een kerkhof-in-de-regen. Mooie lugubere foto's van donkere kruizen, zware regenval en diepzwarte schaduwen.
Tot mijn niet geringe vreugde moest ik constateren dat zo'n laatste rustplaats in de zon z'n charme niet verliest. Integendeel. Het was er sfeervol, zelfs warm op zeldzame momenten. Wat door-zon-verwekte-schaduwen doen met zo'n sfeer is alleen maar met beelden aan te geven.
En zo geschiedde dat we al spiedend over Crooswijk's begraafplaats liepen. In eerste instantie om fantastische details te vereeuwigen echter verwerd dit al gauw een soort langdurige mijmering. Want je leert nergens zoveel over de mens als daar, op een kerkhof.
Graven, waarvan de 'bewoner' door een noodlottig ongeval uit het leven gereten was. Hele oude mensen maar ook hele jonge. Of 't nu aan mijn kinderloosheid lag of aan de sfeer op het kerkhof; bijj die laatste categorie gebeurde het dat ik van mijn stuk raakte. Die mini-grafjes deden me ineens heel erg solidair zijn met de ouders van het overleden kind.
Kinderen, gestorven nog voor dat ze het licht hadden mogen aanschouwen.
Kinderen, overleden tijdens of net na de geboorte.
Maar ik werd nog het meest geraakt door het grafje van ene Chantal.
Chantal heeft maar twee jaar mogen worden. Een foto liet zien dat Chantal een ontzettend goedlachs kind leek. Onder de foto zo'n speelgoedtreintje, waarvan elke wagon een letter vormde van haar naam. Ballonnen, foto's, teddyberen en een zee van, al dan niet echte, bloemen. Chantal lag daar nog niet zolang.
Ik heb in stilte staan janken tot Ray zich afvroeg waar ik bleef…
Enfin. Praalgraven, uitgevoerd in duur marmer tot slechts stenen, verweerde platen, met versleten inkepingen, onleesbaar. Een overwoekerd kindergraf wat kennelijk sinds een aantal jaren niet meer bijgehouden was.
Van dure, uit marmer gehakte beelden tot kleine, gebroken servieskopjes met alleen maar het opschrift; Papa.
Wat me, na Chantal, nog het meeste raakte was dat ene grafje met slechts een nummer. Onder het nummer alleen maar wat Duplo-blokken en een speelgoedautootje. En dat was 't. Exit kleine John/Jane Doe.
En ineens besef je je dat je 't niet zo slecht hebt.
Je relativeert even stevig die vechtpartij in de kroeg van gisteravond ("Jongens, waar maken jullie je in Godsnaam druk om?") en de sores van je werk.
En hoewel de uitdrukking "Ik ben een gezegend mens" me zo onderhand m'n strot uit komt, kan ik stellen dat er niets meer op z'n plek was dan dat.
Want ik.. ik ben een gezegend mens.
Crooswijk
Lang Leve De Dood
Kortom; de middag hing van toevalligheden aan elkaar. Toevallig.
Uiteraard mocht ik nog maar nét naar binnen want: 'Vier uur is vier uur, meneertje!".
Puh. Of 't hen wat uitmaakt of ik daar een minuutje langer rondwieber. Maar goed; vijf voor vier. Niemand meer aanwezig behalve een verdwaalde tuinman en een halve paardenkop (dat laatste is overigens een uitdrukking. Dat je niet denkt.. ).
Maar alle gekheid op mijn stokje; ik kan 't iedereen aanraden.
Een wandeling over God's Akkers, zomaar door de week. Bij voorkeur in combi met een laaghangende zon, heiige atmosfeer, tsjilpende vogels, de 'bewoners' en jij in je eentje; dé manier om alles eens flink te relativeren… (en nabeeldjes te schieten. In stemmig zwart-wit. Want dat hoort zo.)
NB. Fotogalerij is dezelfde als deze hier. Geen idee waarom. Wellicht omdat ik die van dit bericht kwijt ben. #bummer