Laat u niet misleiden door de vrolijke kleurtjes waarin dit blogje zich tegenwoordig manifesteert; wij, mevrouw en ik, hebben bijzonder zwar(t)e maanden achter de rug.
Niet alleen heb ik een levensbepalende beslissing moeten nemen inzake het verdere verloop van mijn aandoening, ook daarover wellicht later meer, maar erger is dat we –tóch nog onverwacht en véél te vroeg– afscheid hebben moeten nemen van één van onze 'kinderen'; ons lieve, grappige meisje Iggy.
(Lang verhaal, leg ik nog wel eens uit, als ik weer in staat ben foto's en filmpjes van haar te bekijken zonder in janken uit te barsten.)
Hoe dan ook, waar wij, mensjes, kunnen relativeren dan wel rationaliseren, heeft ons 'andere kind', Raspin, daar meer moeite mee.
Na negen jaren samen te zijn opgetrokken blijkt het dus ook mogelijk dat honden in een depressie geraken, wat zich vervolgens o.a. uit in lusteloosheid, niet meer willen wandelen / eten / spelen, chronisch platte oren, en wat dies meer zij.
Hoewel voor ons nog aan de vroege kant, we zitten nog midden in de rouwverwerking, kwamen we gezamenlijk tot de conclusie; dit kan zo niet verder. En dus werd het tijd voor een 'nieuw' vriendinnetje voor Raspin, een 'nieuw kind' voor ons. Nadat mevrouw een zoektocht over de internets was opgestart en honderden buitenlandse zwerfhondjes haar betraande ogen liet passeren, was daar ineens 'Melly'.
Waarom dit hondje het is geworden weet ik niet -ze is niet Moeders Mooiste 😅 en wil dwangmatig vriendjes worden met alles en iedereen in dit huis, inclusief de katten, door het ten toon spreiden van een absolute nederigheid, gaat voortdurend liggen en kwispelt zij zich derhalve het ongans-, maar wij waren eruit; dÍt is ons volgende hondenkind. Ze is namelijk heel, héél erg lief.
Melly, inmiddels omgedoopt tot Milly-want-leuker, vindt haar oorsprong, zoals zovele zwerfhondjes met haar, in de straten van Portugal, en arriveerde op haar zoveelste eindbestemming in -notabene- het Heerenveense Friesland, de schoot van mijn herkomst.
Lang verhaal kort: nadat we sinds lange tijd weer eens het genoegen mochten proeven ûs mem en broer in de spreekwoordelijke armen te nemen, werd het tijd om Milly thuis te introduceren. Hoewel wat onwennig in het begin, zoals dat gaat, blijkt zij een blijvertje en kijken zelfs de Sybses nergens meer van op.
Kortom: Milly, 'kind'… Finalmente em casa! 😍
