Omar Ortíz


"Un Hiperrealismo – Minimalista donde predomina la figura humana, fondos llenos de textura y un juego mágico de telas, caracterizan su obra."


meneerzelfEn we blijven nog even in de kunst. Niet alleen voor jou, zodat je vol-lé-dig op de hoogte blijft van wat er in die wereld gebeurt (ahum), maar ook voor mij opdat ik 't linkje niet vergeet.

Het wordt bijna saai maar óók deze Omar Ortíz ben ik via dat vermaledijde Facebook tegengekomen (geen idee wààr).

Meneer is Mexiaans, is van bouwjaar 1977 (😡), heeft een hele trits grafische opleidingen doorlopen om uiteindelijk te eindigen in het, zoals dat zo mooi heet, [tooltip title="Info" content="Het hyperrealisme, ook wel fotorealisme of super-realisme genoemd, is een stroming in de schilderkunst uit de jaren 60 en 70 van de twintigste eeuw. In deze vorm van hedendaagse kunst wordt de werkelijkheid op een zo realistisch en neutraal mogelijke manier weergegeven." type="info" ]hyperrealisme[/tooltip].

Persoonlijk ben ik niet zo van het hyperrealisme. Ik bedoel; als ik realistisch wil ga ik wel foto's kijken. Of naar buiten. Als 't écht niet anders kan.

Het is, zoals Wiki het verwoordt:

"Als virtuoos fotografische weergave van het object, zonder enige subjectieve emotie, met een klinische precisie tot in het minste detail op doek gebracht, aldus de koelste objectiviteit etalerend, ontstaat het hyperrealisme."

Zonder subjectieve emotie. Klinisch. Ik bedoel maar. Maar op één of andere manier weten de schilderijen van Ortíz wél te boeien.

Aangezien ik er de ballen verstand van heb mag ik 't noemen wat ik wil. Met je hyperrealisme. En dus is het in mijn ogen meer iets van, vloeken in de kunstkerk; vergeef 't me, [tooltip title="Info" content="De term magisch realisme wordt zowel in de schilderkunst als de literatuur gebruikt. Het is een richting in de kunst waarin een poging wordt gedaan de werkelijkheid te verbinden met een andere of hogere werkelijkheid, waardoor hallucinerende beelden of droomeffecten ontstaan." type="info" ]magisch realisme[/tooltip]. Want magisch… dàt zijn z'n schilderijen.

Wonderschone, voornamelijk, naaktfiguren in een overwegend sobere entourage maar met hier en daar een subtiel fantasy-dingetje. Manshoge vrouwafbeeldingen met de grootst mogelijke precisie vastgelegd voor den eeuwigheid. Ik doe 't 'm niet na. Dus, voor de liefhebber; Omar Ortíz.
At your service.

Read more

Ontdek je Middelburg

♥ Mei It Famke Op Stap ♥

 

Gaan wij morgen naar Middelburg?' vraagt ze. "Oké." zeg ik. 

We liggen onderuitgezakt een film te kijken en haar boeit 't niet. Terwijl James Bond op het punt staat die Goddelijke Camille Montes uit te wonen legt mijn eigen blondgirl nog even uit wààrom; "Ik moet verf hebben."

Héél even vraag ik mij af wat Middelburgse verf ànders maakt dan die van de lokale Gamma maar ik word afgeleid door tule wat ongetwijfeld mevrouw Montes' naakte boezem herbergt. "Oké." zeg ik nog een keer.

En zo zijn we onderweg naar Middelburg. Om verf te halen ("Niet 'verf'; kàlkverf," zegt ze"Oh ja." mompel ik; "Kàlkverf.").

Wat nu volgt is voor jou waarschijnlijk net zo spannend als een betoog over morele waarden van Kees van der Staaij tijdens een verkiezingsdebat maar één en ander dient vastgelegd te worden voor een fictief nageslacht.

Zo gaat die dingen.

 

Enfin. Vooropgesteld; Middelburg is mooi. Waar bijvoorbeeld in Amsterdam trapgeveltjes de boventoon voeren was men destijds in Middelburg al veel verder.

Had je als doorgewinterde Middelburger VOC'er zo'n Amsterdamse trapgevel, dan was je een sukkel. Lijstgevels daarentegen waren dé bom. Dat vonden de Moffen ook, voegden de daad bij het woord en knalden 20% van de Middelburgse binnenstad naar z'n gallemiezen. Een welstandscommissie bestond na de oorlog nog niet en dus zijn de lege plekken opgevuld met de meest afzichtelijke gebouwen.

Jammer. Enfin.

De verf ("Kàlkverf") was al redelijk snel binnen en ons restte een wandeling door de stad.

Hoewel men zijn best heeft gedaan om een balans te vinden qua middenstand heeft ook hier de verloedering toegeslagen; de 'kleine', ambachtelijke winkelier kan de huur niet meer ophoesten en heeft er een hostile takeover plaatsgevonden door de Van Haren's, de Jack & Jones', de Miss Etam's, de Vero Moda's, de pizzeria's en de shoarmatenten van karakteristieke winkelstraten. Jammer in 't kwadraat.

↓ lees verder onder 't kaartje ↓

 


Read more

Klusjihad

 

Wat ìs dat toch met buren en bouwterreur? Werkt men met verborgen agenda's? Heb ik een memo gemist?

Wékenlang (Wàt zeg ik? Mààndenlang… ) is buurman A. bezig met z'n geveltje, daar op de dijk. Oude structuur er af en nostalgisch handgesneden, marmerachtige plaatjes er op. 

's Ochtends, 's middags en 's avonds hakken, bikken, zagen, vice versa en door elkaar.

Uiteraard ook in het weekend en vòòral op zondag. Op het laatst tot vervelens toe -buiten zitten was een crime en zelfs Lijster -onze huismerel- was zich de apetyfus geschrokken- maar soit; wij zijn tolerant. Afgelopen zaterdag was het klaar. Ein-de-lijk: hij z'n nieuwe geveltje, ik m'n rust. 

Dàcht ik…

 

Want nu heeft buurman B. in al zijn wijsheid besloten z'n buitentoilet uit te breiden.

Tot zondagavond half tien hakken, bikken, zagen, vice versa en door elkaar. Als topping word ik hedenmorgen uit m'n bed gelanceerd door iets wat lijkt op het equivalent van een Leopardtank op het asfalt van het leven.

Kijk; dat ik op dat tijdstip niet thuis hoor te zijn, mijn gevel ook wel een opknapbeurt kan gebruiken en ik al jàren een nieuwe badkamer nodig heb heeft er natuurlijk helemààl niks mee te maken.

Nee… Ze doen het er gewoon om, die Ogamma Bin Laden's uit de polder.

Een fundamentalistische ploegendienst, een klus-Jihad… 

Dàt is 't…. 😡😡😡

 


Read more

Zestienhoven

Broer over de vloer. Of ik zo vriendelijk wil zijn hem de volgende dag (da's vandaag; zondag) even naar het altijd gemoedelijke Zestienhoven ("Rotterdam The Hague Airport") wil brengen op een ongristelijke tijd.

Want broer heeft het hele jaar vakantie, slechts hinderlijk onderbroken door datgene wat zijn Bourgondische leven financiert: werk. Deze week is Spanje aan de beurt.

Omdat ik sinds achttien jaar geen vliegveld meer van dichtbij heb gezien -laat staan een vliegtuig- een uitgelezen moment om de camera weer eens uit de spreekwoordelijke mottenballen te vissen.

Niet erg spectaculair, zeker niet voor jou, maar alleraardigst om over een paar jaar weer eens terug te zien. 

Enfin.

Twee saucijzenbroodjes + twee koffie à €10,50, een ietwat dikkige, bijdehante mevrouw ("Foto's? Voor wat? Whalehunting?") en teveel parkeergeld verder is broer weggezet -de hufter- en ga ik mijn 19e non-vakantiejaar in*.

Gelukkig hebben we de foto's nog.

Van een vliegveld.

Hoera.

Read more