Afgelopen donderdagochtend, half acht. Ik arriveer bij mijn werk en zie voor de schuifdeuren een kat zitten. Ik roep driewerf "Poes!" en 't mormel huppelt enthousiast mijn kant op.
U moet weten; mijn werkplek bevindt zich midden in de rimboe, ingeklemd tussen een dubieus park en de industrie van Pernis. Dus 't bevreemdt mij zo'n aandoenlijke haarbal aan te treffen in zo'n sjofele buurt als deze.
Volgens de beveiliging hangt poes al sinds twee dagen rond en weigert de dierenambulance haar op te halen. Ik besluit haar mee te nemen naar huis.
Gisterochtend. Omliggende asiels gebeld alsmede Amivedi, een club poes-opvangende vrijwilligers. Niemand heeft haar als vermist opgegeven. Hoewel 't mij op dat moment aan 't hart gaat (blijf 't een rare uitdrukking vinden) geef ik haar dan maar aan als 'gevonden'. Want visioenen van verdrietige kindjes, etc.
Vandaag.
Naar de dierendokter want wellicht is 't monster voorzien van een chip en kan 't verdrietige kindje verenigd worden met 't zo door haar gekoesterde poesje.
Mijn angst bleek gegrond: Nu Sibbele blijkt Xena (yuk) te heten en haar kattenbak staat ergens in Spijkcity. Au.
En Sibbele zelf?
Die heeft zich gelijk, na het verlaten van de doos, het huis toegeëigend. Het aanrecht, de badkamer- en kledingkasten, de kattenbak, de vensterbank en 't bed.
Ze drinkt uit de kraan en doet keurig haar behoefte bovenop die van de Sybses. Het was even wennen voor die twee maar afgelopen nacht lag men al gedrieën om den eamel heen gevouwen.
Vanmiddag getracht d'r voormalige baasje te bellen maar krijg een voice-mail aan de lijn:"You're call is transfered to a mailbox bla, bla, bla.." En meer en meer rijst bij mij het vermoeden dat Sibbele ordinair gedumpt is.
Verlaten. Weggezet.
Maar het zou maar zo kunnen dat we hier met een typisch gevalletje van wishfull thinking van doen hebben.
Time will tell vrees ik…
