Ik heb 'm al een paar keer gehoerreerd op de Facebooks maar omdat dàt medium zomaar een vervlieging zou kunnen zijn en uw favoriete weblog -natuurlijk– eeuwigheidswaarde heeft, lijkt het me niet onverstandig om onderstaand muziekstukske ook híer nog even te propageren. Je weet tenslotte maar nooit.
Si dolce è il tormento, dus. Mooi.
'Een Zoete Kwelling' als ik Google's Translate mag geloven.
Nu ben ik niet van die zweefteverigheid waar veel kunstschilders, reclamemakers en sommige verveelde huisvrouwen mee behept zijn maar bij Paolo Fresu's Een Zoete Kwelling kan ik me dan wél weer een voorstelling maken.
Het sluit namelijk aardig aan bij mijn gemoedstoestand van de laatste weken.
Details zal ik je besparen maar vanuit een emotioneel perspectief heb ik inmiddels alle kamers van de geest gezien.
Beleid, hoop, teleurstelling, formaliteiten, de vrouw én de liefde; ik zal ze waarschijnlijk nooit begrijpen.
En daar waar woorden soms te kort schieten of juist meer schade toebrengen dan voorzien, is de zalvende werking van muziek juist datgene waar je altijd weer, zonder enige concessie, op terug kunt vallen. Zeg maar de constante factor die relativeren heet.
De Zoete Kwelling.
En rest mij niets meer dan op de repeat te drukken…
