"Verbazend. Werkelijk verbazend." mompelt ze en ze kijkt nòg eens naar het -net uitgeprinte- lijstje wat voor haar ligt.
"Als ik dit aan een collega zou laten zien, zonder enige voorkennis, zou diegene zeggen dat dit 't profiel van een gezonde niet-roker is. Wonderlijk."
Ik zit bij de longmevrouw in ons dorpse medisch centrum. Om de zoveel tijd laat ik me controleren. Niet vanwege een latente aanleg voor hypochondrie maar gewoon, omdat het kan en alleen maar als ik m'n eigen risico al heb opgebruikt want wat er ook op mijn rug groeit, geld is het nog steeds niet.
Enfin.
Vanwege mijn aandoening (waar ik 't nog steeds een keertje over moet hebben hier maar lang verhaal) loop ik dus eens in de drie maanden dit pand binnen om mijn bloed te laten controleren op excessen.
En omdat ik laatste tijd opvallend veel COPD patiënten in m'n omgeving heb, besloot ik daar een longonderzoekje aan vast te koppelen. Ook dat was tenslotte alweer een jaar of acht geleden. Medisch shoppen, ik kan dat.
"Ik begrijp er niks van." gaat ze verder; "Uw thorax is als die van een jongeman."
Ik heb geen idee wat een thorax is maar deel haar vreugde. "Maar natuurlijk," zeg ik; "mijn thorax en ik, dat zijn twee handen op één buik. We koesteren elkaar." en lach er een beetje schaapachtig bij.
Alsof ze mijn onkunde kan ruiken zegt mevrouw; "Uw thorax is alles wat uw ribbenkast omsluit; uw hart, uw longen en datgene wat daar tussen zit."
"Oh ja." is alles wat ik uit kan brengen.
"Gebaseerd op uw profiel;" gaat ze verder; "-man, vijftig, 1.82 mt., 92 kg., stevige roker- zou je verwachten dat de longinhoud tussen de 50 en 65 procent zou zitten. De uwe is 77%. Da's slechts twee procent verwijderd van de 79% die als 100% geldt voor mensen die aan hetzelfde profiel voldoen maar nog nooit hebben gerookt. Kortom; ik snap hier niks van.'
"Daarbij opgeteld heeft u -wat wij noemen- een slank hart. Juiste proporties, geen zichtbare vervetting, etc. Kortom; ook daar het orgaan van een jongeman."
Hoewel ik natuurlijk niet trots ben op mijn -inmiddels- 32-jarige rookverslaving, daar zou ik liever vanaf zijn, kan ik enige opluchting niet onderdrukken.
In ieder geval één zorg minder. Nu nog even die vermaledijde nepkanker te lijf en ik ben weer het mannetje.
Terwijl ik de deur uitloop roept de longmevrouw me na; "Zie het niet als een aanmoediging, hè?" Ik zeg: "Welnee. Natuurlijk niet." grinnik een beetje dom en steek er buiten nog stiekem eentje op.
Want Carpe Diem, weet je. 😅