Het was naar aanleiding van dat redactionele stuk in de Leeuwarder Courant dat Omrop Fryslân ons moeder benaderde met het verzoek om een –verrassing!– interview.
Hoewel het van haar niet per se (meer) hoefde, zo'n gesprekje, het avontuur met de krant was leuk en aardig en bijzonder ego-strelend maar daar mocht het wel bij blijven, vond ze. Het was goed zo.
Maar naarmate de dag van de uitzending naderde (live!) kon mem toch wel enig enthousiasme opbrengen, al wist ze nog steeds niet of het nou om een televisie- of radio-opname ging. "We zien wel", zei mem vastberaden.
Op het uur U werd haar gevraagd met de telefoon naar de ingang van het oudemensenhuis te lopen, alwaar ze verblijft, en toen werd al gauw duidelijk dat het in ieder geval niet om een tv-opname ging.
De 'reporter', in dit geval de altijd wat wonderlijke Geert van Tuinen, bleek aan de andere kant van de lijn het gesprek met haar aan te gaan. Wat die auto daarbuiten op de parkeerplaats met de Omrop van doen had, kon 'Mem' me niet vertellen.
Hoe dan ook: het werd een opmerkelijk gesprek. Omdat ons moeder niet wist wat nou de bedoeling was stond ze bij de ingang van het verzorgingspand, alwaar het een komen en gaan was van bewoners en andere mensen. Gevolg: rumoer. Deel één van dit interview kon al gauw als verwaarloosbaar worden beschouwd.
It wie nei oanlieding fan it redaksjonele stik yn de Ljouwerter Krante dat Omrop Fryslân ús mem benadere mei it fersyk om in -ferrassing!- ynterview.
Hoewol 't it fan har perfoarst net (mear) hoegde, sa in petear, it aventoer mei de krante wie aardich en freonlik en bysûnder goed foar it ego mar dêr mocht it wol by bliuwe tocht se. It wie goed sa.
Mar doe’t de dei fan útstjoering kaam (live!) koe hja wol dochs wol wat entûsjasme opbringe, al wist se noch hieltyd net of it no om in telefyzje- of radio-útstjoering gong. 'Wy sjogge wol', sei hja beret.
Op it uur U waard har frege om mei de telefoan nei de yngong fan it âldeminskenhûs te rinnen, alwèr se tahâldt, en doe waard al gau bliken dat it yn alle gefallen net om in televyzje-útstjoering gong.
De 'reporter', yn dit gefal de altyd wat nûvere Geert van Tuinen siet oan 'e oare kant fan de line om it petear mei har oan te gean. Wat dy auto dêr bûten op it parkearplak mei de Omrop te krijen hie, dat koe ûs mem my net fertelle.
Hoe dan ek: it waard in opmerklik petear. Om 't ús mem net wist wat no it doel wie, stie se by de yngong fan it fersoargingspand, alwer wie it in kommen en gean fan bewenners en oare minsken. Gefolch: leven.
Diel ien fan it fraachpetear koe al gau as te ferwaarloazjen beskôge wurde.
| Diel ien: |
