Dàt was best wel even apart, gistermiddag.
Ik lig wat met mezelf te spelen te dommelen op de bank. Doodse stilte in de kamer, zonnetje schijnt; afijn, je kent het wel.
"Farniente sur un dimanche après-midi."
Dat soort dingen.
Hoor ik vanuit het niets een zachte tik. Vervolgens iets harder en daarna een hele reeks. Keurig in formatie. Ritmisch, als het tikken van de klok.
Klok, you say? Ja, dat vroeg ik mij dus ook af.
Ik heb geen klokken die hoorbaar tikken. Wel een overmaatse IKEA klok die zoemt i.p.v. tikt. Maar geen échte uurwerken die old skool ramgeluiden maken.
Alsof iemand druk met Meccano in de weer is.
Sort of.
Enfin.
Ik loop vertwijfeld rond, wie weet gaat m'n fantasie met me aan de haal, maar dàn zie ik het; de enigszins verstofte en ietwat gehavende Friese Staartklok -evenals de camera een erfenisje van mijn overleden broer– is uit zichzelf gaan rikketikken. Zòmaar.
Na vier en half jaar jaar in mijn bezit te zijn geweest en talloze, vruchteloze pogingen om 'm aan de praat te hengelen, krijgt 't antieke uurwerk een spontane oprisping. Ik haal de beschermkap er nog even af, misschien zijn westerse muizen actiever dan die in de rest van land, maar nee; de klepel klepelt toch écht hélemaal uit 'm zelf. Tellen kan ie nog steeds niet, vijf keer bim-bam om acht uur, maar tikken inmiddels wel.
|
|
En dàn vraag ik me af; wil mijn broer mij wat vertellen uit het hiernamaals? Of ligt het aan dit huis? Het is tenslotte niet de eerste keer dat hier wonderlijke dingen gebeuren …
Nu, bijna een dag later, tikt ie nog steeds en bim-bamt alsof het een lieve lust is.
"Tige frjemd guod." soe ûs mem wol seze.
