Laten we wel zijn; zelfs ik, complete and utter non-sporter cum suis pur sang avant la lettre, ben blij dat alles weer bij 't oude is.
Blij dat we gezamenlijk weer op zondagavond, rond zeven uur, rond de tv kunnen gaan zitten. Gezellig met 't bordje op schoot, kijkend naar de samenvattingen van het nationale voetbal waarvan je 's middags de score heel per ongeluk al op teletekst had gezien (pagina 819. Toch?).
Ja, echt waar; zelfs ik ben daar blij om. Al was het alleen maar omdat 't voelt als een soort thuiskomen. Die Hollandsche Kneuterigheid. Een beetje terug naar vroeger, in die spreekwoordelijke veilige gezelligheids-baarmoeder.
And while we're at it; doe dan gelijk even de vrijheid van meningsuiting terug. Dat men weer tekeningetjes kan maken van half- en hele goden zonder gelijk een jihad aan je broek te krijgen.
Nu we toch bezig zijn; geef me dan ook maar even die tijd terug dat echte jeugdtelevisie alleen nog op woensdagmiddag te bekijken was. Om half vier. Op Nederland 1.
Met een kopje thee wat Mem speciaal voor je zette. Met een kaakje.
Of die tijd dat je op zondagmorgen het ouderlijk bed in sloop, muisstil onder de lakens doorkroop, jezelf nestelend tussen Deit en Mem in. Vervolgens de dekens half over je gezicht, starend naar die destijds oh-zo-hippe oranje gordijnen waardoor de piekende warme zonnestralen je ogen kietelden en je gezicht deed opgloeien tot je jezelf veilig genoeg waande en tevreden opgerold in slaap sukkelde.
Of die tijd dat je in je mem's armen lag en vrijwel niets anders te doen had dan een beetje te slapen, te poepen en te tietslobberen. Ja, doe me dat maar.
Let op mijn woorden; voetbal terug bij StudioSport is pas het begin.
We komen er wel….
