Weemoed & Melancholie
Wereldhavendagen 2012 | Vuurwerk
♥ Mei It Famke Op Stap ♥
Zoals gezegd; ernà kwam het vuurwerk. Simóóóóóne en ik zijn uitgenodigd om mee te varen op de Adriaan, vermoedelijk een particulier 'sleepbootje' waar ons een uitermate warm ontvangst te wachten staat door de kapitein én zijn gezin.
Samen met enkele 'journalisten-collegae' varen we in konvooi de Rijnhaven uit, richting de Erasmusbrug. De schemer valt in en aangename sfeerbeelden worden ons zomaar gratis in de schoot geworpen.
De show van dit jaar ontgaat ons een beetje ("Een musical met boten"); we liggen té ver van het spektakel vandaan. Dichterbij mag niet van de havenautoriteit.
De mensen op het platform bij het voormalig Café Rotterdam hebben daarentegen de tijd van hun leven; alle actie vindt dààr plaats en ook de muziek is er kennelijk beter te horen.
Het deert ons niet; we liggen pàl onder de Zwaan en voelen ons bevoorrecht ten opzichte van het plebs de mensenmassa boven ons. We hebben ons natje en droogje en de hartelijke gastvrouw voorziet ons voortdurend van nieuwe aanvoer.
De nacht treedt in; we schrikken op van het plotselinge vuurwerk. Eerst bescheiden maar naarmate de tijd vordert zwelt het visuele geweld aan.
Dít is waar Rotterdam goed in is; VUURWERK. De ene flair nog mooier dan de andere.
Helaas is het zo snel voorbij als dat het kwam.
Als we enige tijd later naar huis rijden, kunnen we niet anders concluderen dat 't flinke benefits betreft, zo'n perskaartje.
Wat beroepsschreeuwert Bert-ga-es-deaud-Brussen er ook van mag vinden [spiegeltje] …
Wereldhavendagen 2012 | MS Rotterdam
♥ Mei It Famke Op Stap ♥
Alle gekheid op mijn stokje; na deze blamage krijg ik alsnog mijn onverdiende revanche in de vorm van een rondleiding door de ms Rotterdam, een big ass cruiseschip zoals ik dat alleen van de The Love Boat kende.
Niet echt mijn ding; cruiseschepen. Ikzelf associeer zo'n drijfverblijf -geheel tegen de trend in, ik geef 't eerlijk toe- nog altijd met gefortuneerde senioren, corpulente Amerikanen met een voorliefde voor wansmaak en het volledig ontberen van een avontuurlijke inborst én -natuurlijk- een zwaar onderschatte milieuvervuiling van heb ik jou daar.
Desalniettemin is het een voorrecht om voor de gelegenheid eens zo'n varende Leen Bakker van binnen te mogen bekijken.
Want waar de vertrekterminal juist Hollandse soberheid uitademt, is het vooral de geveinsde decadentie die me opvalt bij het betreden van het schip.
Een overdaad aan klatergoud, heul veul felle lampjes en dito kleurtjes op muren, plafonds, in likeurtjes en op slotmachines. Manshoge vrouwbeelden van dat mens van Milo, de Poseidon van Artemision (euh?) en wat dies meer zij.
Waar het bladgoud van barokke spiegeltafels ogenschijnlijk naadloos overgaat in The Unbearable Lightness of Mickey Mouse.
Na al dit visuele geweld wordt ons de lunch gepresenteerd; 'Coquilles St.
Geen idee waar ik dit bacchanaal aan te danken heb, ik ben tenslotte niet eens een échte journalist en ook heb ik mijn vriendin van de week schandalig laten zitten, maar dat één en ander door mij ons geapprecieerd wordt is een gegeven feit.
Enfin.
Hoewel wij het betreuren geen toegang te krijgen tot de 'behind the scenes' van zo'n cruisegeval (je wilt als 'fotograaf' tenslotte dé machinekamer vastleggen of de logistiek van de bagage-afwerking beleven) zal de ms Rotterdam ons nog lang bijblijven.
In da mind want fysiek is het schip nog geen uur later alweer vertrokken. Naar één of ander Noors fjord.
Wat volgt is vuurwerk. Letterlijk. Later meer.
Wereldhavendagen 2012: The Kik
♪ ♫ ♩ "Simo-o-o-o-n-e! Simo-o-o-o-n-e!" ♬ ♭ ♯
Hoe pethatic Bert 'fatsoenskanker' Brussen [spiegeltje] de gemiddelde NVJ–er ook mag vinden, het is een voldongen feit dat 't meegeleverde perskaartje benefits opsmijt.
Zo leerde ik enige tijd geleden via de Twitters Tie Schellekens kennen, press officer van de Rotterdamse haven, naar aanleiding van een oproep van 'zijn' havenbedrijf aan journalisten om een rondvaart te maken op de Piet Hein, het voormalige jacht van een al even voormalige vorstin.
Sindsdien is het feest; infrequent komt er zo'n buitenkansje voorbij waarbij de schrijvende en/of fotograferende media de kans krijgt voornoemde haven te beleven op een wijze die het plebs moet ontberen.
👊😎
Zo ook afgelopen week.
Ter promotie van de aanstaande Wereldhaven dagen werd in samenwerking met de nieuwe pret huisband van DWDD, The Kik, hunner meest recente album gepresenteerd op 'zolder' van het World Port Center. Door 'omstandigheden' kon ik hier niet bij zijn. #kuch
Enfin, lees mijn relaas zoals ik dat vol schaamte destijds op Feestboek heb getwitterd;
Ontdek je Middelburg
♥ Mei It Famke Op Stap ♥
Gaan wij morgen naar Middelburg?' vraagt ze. "Oké." zeg ik.
We liggen onderuitgezakt een film te kijken en haar boeit 't niet. Terwijl James Bond op het punt staat die Goddelijke Camille Montes uit te wonen legt mijn eigen blondgirl nog even uit wààrom; "Ik moet verf hebben."
Héél even vraag ik mij af wat Middelburgse verf ànders maakt dan die van de lokale Gamma maar ik word afgeleid door tule wat ongetwijfeld mevrouw Montes' naakte boezem herbergt. "Oké." zeg ik nog een keer.
En zo zijn we onderweg naar Middelburg. Om verf te halen ("Niet 'verf'; kàlkverf," zegt ze. "Oh ja." mompel ik; "Kàlkverf.").
Wat nu volgt is voor jou waarschijnlijk net zo spannend als een betoog over morele waarden van Kees van der Staaij tijdens een verkiezingsdebat maar één en ander dient vastgelegd te worden voor een fictief nageslacht.
Zo gaat die dingen.
Enfin. Vooropgesteld; Middelburg is mooi. Waar bijvoorbeeld in Amsterdam trapgeveltjes de boventoon voeren was men destijds in Middelburg al veel verder.
Had je als doorgewinterde Middelburger VOC'er zo'n Amsterdamse trapgevel, dan was je een sukkel. Lijstgevels daarentegen waren dé bom. Dat vonden de Moffen ook, voegden de daad bij het woord en knalden 20% van de Middelburgse binnenstad naar z'n gallemiezen. Een welstandscommissie bestond na de oorlog nog niet en dus zijn de lege plekken opgevuld met de meest afzichtelijke gebouwen.
Jammer. Enfin.
De verf ("Kàlkverf") was al redelijk snel binnen en ons restte een wandeling door de stad.
Hoewel men zijn best heeft gedaan om een balans te vinden qua middenstand heeft ook hier de verloedering toegeslagen; de 'kleine', ambachtelijke winkelier kan de huur niet meer ophoesten en heeft er een hostile takeover plaatsgevonden door de Van Haren's, de Jack & Jones', de Miss Etam's, de Vero Moda's, de pizzeria's en de shoarmatenten van karakteristieke winkelstraten. Jammer in 't kwadraat.