Weemoed & Melancholie

 

Het zijn verwarrende tijden. Tijden waarin we, als simpele burger, bijna niet meer weten wie er nu onenigheid heeft met wie.

Ik zal eerlijk zijn; ik vind er geen reedt meer aan, die tijden van nu.

Geef mij maar die betrekkelijk veilige jaren tachtig van de vorige eeuw waarin alles nog zo overzichtelijk leek. Naast wat fragmentarisch terroristengeweld was je als opgroeiend adolescent vooral druk met meisjes, school en de wonderlijke ontwikkeling van je piemel.

Ironisch genoeg gaat één van de 'veiligste' momenten in mijn jeugd terug naar -juist- een oorlog; die van Napoleon's Slag bij Waterloo.

Ik schat dat ik rond de twaalf, dertien jaar geweest moet zijn. Het is zondagmorgen, Deit en Mem slapen nog en ik zit alleen beneden -verveeld- in kastjes te rommelen. Eigenlijk mag dat niet want pa is zuinig op zijn spullen en ik niet. Maar goed, je bent een puber rebel of je bent 't niet. 

Enfin. Tot dat moment had ik nog niet de stellige muzieksmaak die ik later zou ontwikkelen en vond eigenlijk alles mooi wat vooral mijn oudere broers aan vinyl het huis binnen sleepten; van Popcorn to Milk & Honey tot Pink Floyd tot Van Halen's 'Eruption'.