In het kader van een fotoschool-opdracht ("Schiet plaatjes op diverse manieren, dus onderbelicht/overbelicht e.d.") besloten maat Ray en ondergetekende om eens af te wijken van de traditionele stads- en dorpsgezichten en ons te begeven op één van Rotterdam's grootste begraafplaatsen, Crooswijk.
Oorspronkelijk had ik de stille hoop dat het slecht weer zou zijn, want er is niets zo sfeervol op een zwart-wit foto als een kerkhof-in-de-regen. Mooie lugubere foto's van donkere kruizen, zware regenval en diepzwarte schaduwen.
Tot mijn niet geringe vreugde moest ik constateren dat zo'n laatste rustplaats in de zon z'n charme niet verliest. Integendeel. Het was er sfeervol, zelfs warm op zeldzame momenten. Wat door-zon-verwekte-schaduwen doen met zo'n sfeer is alleen maar met beelden aan te geven.
En zo geschiedde dat we al spiedend over Crooswijk's begraafplaats liepen. In eerste instantie om fantastische details te vereeuwigen echter verwerd dit al gauw een soort langdurige mijmering. Want je leert nergens zoveel over de mens als daar, op een kerkhof.
Graven, waarvan de 'bewoner' door een noodlottig ongeval uit het leven gereten was. Hele oude mensen maar ook hele jonge. Of 't nu aan mijn kinderloosheid lag of aan de sfeer op het kerkhof; bijj die laatste categorie gebeurde het dat ik van mijn stuk raakte. Die mini-grafjes deden me ineens heel erg solidair zijn met de ouders van het overleden kind.
Kinderen, gestorven nog voor dat ze het licht hadden mogen aanschouwen.
Kinderen, overleden tijdens of net na de geboorte.
Maar ik werd nog het meest geraakt door het grafje van ene Chantal.
Chantal heeft maar twee jaar mogen worden. Een foto liet zien dat Chantal een ontzettend goedlachs kind leek. Onder de foto zo'n speelgoedtreintje, waarvan elke wagon een letter vormde van haar naam. Ballonnen, foto's, teddyberen en een zee van, al dan niet echte, bloemen. Chantal lag daar nog niet zolang.
Ik heb in stilte staan janken tot Ray zich afvroeg waar ik bleef…
Enfin. Praalgraven, uitgevoerd in duur marmer tot slechts stenen, verweerde platen, met versleten inkepingen, onleesbaar. Een overwoekerd kindergraf wat kennelijk sinds een aantal jaren niet meer bijgehouden was.
Van dure, uit marmer gehakte beelden tot kleine, gebroken servieskopjes met alleen maar het opschrift; Papa.
Wat me, na Chantal, nog het meeste raakte was dat ene grafje met slechts een nummer. Onder het nummer alleen maar wat Duplo-blokken en een speelgoedautootje. En dat was 't. Exit kleine John/Jane Doe.
En ineens besef je je dat je 't niet zo slecht hebt.
Je relativeert even stevig die vechtpartij in de kroeg van gisteravond ("Jongens, waar maken jullie je in Godsnaam druk om?") en de sores van je werk.
En hoewel de uitdrukking "Ik ben een gezegend mens" me zo onderhand m'n strot uit komt, kan ik stellen dat er niets meer op z'n plek was dan dat.
Want ik.. ik ben een gezegend mens.
