En dan vraag ik mij af; wat heeft een Phil Collins wat ik niet heb?
Wurk & handel
#katjebaai
Ooit vastgelegd in de #Noordsingel te Rotterdam door een boefje met poëtische aspiraties. De moraal? Geen idee. Iets van een gewaarschuwd man telt voor twee?
Cloning
"CLONING IS HET NIEUWE PLANKING. Na planking is er nu cloning. Nu kun je zien hoe het is om een overal tegelijk te zijn." [zie FROOT.NL]
Wut?
Bleek ik zomaar ineens een pronostikerende blik te hebben op een trend die op dat moment nog niet eens bestaansrecht had.
Onderstaande foto's zijn uit 2008. Gemaakt voor één of ander personeelsblaadje wat helaas, vanwege politiek bezuinigingen, al na enkele nummers uit de spreekwoordelijke schappen verdween.
Martijn (moge hij rusten in vrede), art-director, had een opdracht; maak foto's.
Niet die reguliere meuk zoals een ordinair portretje-bij-raam-of-erger maar ànders. Maar ja, dat was makkelijker gezegd dan gedaan.
Want hoe zet je een ambtenaar ànders op de foto?
In een bananenrokje? Met een halfnaakt wijf op schoot? Dat laatste was overigens het beste idee tot dan toe maar ja; probeer dat er maar 'ns door te krijgen.
Het desbetreffende nummer had als thema het al even nuffige 'Samenwerken'. Want dat doen ambtenaren. Althans; zo hoort het. In de praktijk doet men dat niet want dat staat in de weg van het eigen belang. Enfin. Ik dwaal af.
En dus heb ik raambtenaren John en Jan laten plaatsnemen rondom een vergadertafel en bureau. Als metafoor voor samenwerken. Je weet tog. Oké, 't is dan wel niet master gefotosoept maar 't ging om het idee. En we hadden de grootste lol. En Martijn? Hij was tevree. Hij wel. 
De man achter de muur
Men had gvd méér kunnen doen met de combi Geesten en de –inmiddels verkochte– Moordsingel Huis van Bewaring Noordsingel. Waar ik m'n hart zò aan heb verpand.
En de inzet begon zò goed; gemaskerde boefjes in melancholieke beelden van minstens honderd jaar oud. Afgewisseld met flarden A-vleugel zoals ik 'm ken. Het verhaal zou -bij wijze van spreken- zichzelf kunnen vertellen, slechts aan de hand van geluid.
Zeg maar, het timbre van de stilte.
Maar nee; tussen begin en eind slaat men volledig de plank mis en wordt de Singel in een of ander lulverhaal weggezet als vermeend bajeshotel en iets met van die Rotterdamse viswijven huisvrouwen. En dat notabene afkomstig van een ROtv, wat zich toch wel de Ongekroonde Koning van de Kleine Visuele Diamantjes ('onware' documentaires) mag noemen (kijk hier maar eens of hier). Overwegend wonderschone televisie.
Zò jammer.
En toch, ondanks deze uitglijder.. Tòch was ik eventjes heul erg ontroerd.
Enfin. ROtv en ik presenteren u: De Man achter de muur.
