Gaan wij morgen naar Middelburg?' vraagt ze. "Oké." zeg ik.
We liggen onderuitgezakt een film te kijken en haar boeit 't niet. Terwijl James Bond op het punt staat die Goddelijke Camille Montes uit te wonen legt mijn eigen blondgirl nog even uit wààrom; "Ik moet verf hebben."
Héél even vraag ik mij af wat Middelburgse verf ànders maakt dan die van de lokale Gamma maar ik word afgeleid door tule wat ongetwijfeld mevrouw Montes' naakte boezem herbergt. "Oké." zeg ik nog een keer.
En zo zijn we onderweg naar Middelburg. Om verf te halen ("Niet 'verf'; kàlkverf," zegt ze. "Oh ja." mompel ik; "Kàlkverf.").
Wat nu volgt is voor jou waarschijnlijk net zo spannend als een betoog over morele waarden van Kees van der Staaij tijdens een verkiezingsdebat maar één en ander dient vastgelegd te worden voor een fictief nageslacht.
Zo gaat die dingen.
Enfin. Vooropgesteld; Middelburg is mooi. Waar bijvoorbeeld in Amsterdam trapgeveltjes de boventoon voeren was men destijds in Middelburg al veel verder.
Had je als doorgewinterde Middelburger VOC'er zo'n Amsterdamse trapgevel, dan was je een sukkel. Lijstgevels daarentegen waren dé bom. Dat vonden de Moffen ook, voegden de daad bij het woord en knalden 20% van de Middelburgse binnenstad naar z'n gallemiezen. Een welstandscommissie bestond na de oorlog nog niet en dus zijn de lege plekken opgevuld met de meest afzichtelijke gebouwen.
Jammer. Enfin.
De verf ("Kàlkverf") was al redelijk snel binnen en ons restte een wandeling door de stad.
Hoewel men zijn best heeft gedaan om een balans te vinden qua middenstand heeft ook hier de verloedering toegeslagen; de 'kleine', ambachtelijke winkelier kan de huur niet meer ophoesten en heeft er een hostile takeover plaatsgevonden door de Van Haren's, de Jack & Jones', de Miss Etam's, de Vero Moda's, de pizzeria's en de shoarmatenten van karakteristieke winkelstraten. Jammer in 't kwadraat.
