Ik heb dat concept dus nooit begrepen, hè?
Van dat dopje van de Maggi dat maar niet dicht wil.
Als kind al niet.
Stond dat flesje maar te staan, op de ontbijttray -tussen de hagelslag en de pindakaas-, zo met het dopje half open. Een beetje zielig wel.
En nu, minstens dertig jaar later, snap ik 't nog steeds niet.
Eén keer heb ik het geprobeerd; het schoonmaken ervan. Met keukenpapier. Maar 't randje bleek te scherp, mijn vingers pasten er niet tussen.
En onder de kraan is ook geen doen; verdunde Maggie lijkt me niet zo lekker.
Altoos staat het flesje maar te staan. Met een uitgedroogde Maggikorst en een niet te sluiten dop. Tussen de hagelslag en de pindakaas.
Ik word er gewoon een beetje verdrietig van.
