Niet weer man


[bron | spiegeltje]


 

Rijkelijk laat, ik geef 't toe, maar ik moet er tòch nog even iets over kwijt; het NOS Journaal Nieuwe Stijl. En dan heb ik 't niet over 'loopjes', opvallend klein-uitvallende anchormèn of nieuwslezeressen met verrassend brede barensheupen.

Nee, mijn klacht betreft voornamelijk Het Decor. En dan specifiek dat van de weermannen en -vrouwen.

Ik kan mij namelijk maar niet aan de indruk onttrekken dat dit zo ongeveer het lelijkste decor moet zijn wat ik ooit heb gezien: hi-tech weerkaarten die eruit zien als een Ravensburger 'Iedereen kan schilderen' connect-the-dots met touchscreenknoppen in de vorm van zonnetjes, wolkjes en donderstraaltjes.

Een 'play'-knop met terug- en vooruitspoelmogelijkheid (waar heb ik dat eerder gezien?) maar vooral een kakofonie aan kleurtjes, lijntjes, lettertjes en minstens driehonderd shades of grey en blue.

Manmanman, ik ga al hyperventileren als Gerrit weer eens een hogedrukgebied voorspelt.

Wat mij echter nog het meest stoort aan dit pretentieuze geheel zijn toch wel die lege boekenplanken aan weerszijden. Waarom planken? Waarom léég? Wààrom?!?1?

 

Had dan minstens het fatsoen opgebracht om daar op elegant wijze enkele klassiekers te positioneren zoals bijvoorbeeld Judi Barrett's A Cloudy Day With A Chance of Meatballs, Tom Lichtenheld's fijnzinnige Cloudette, het retespannende epos The Perfect Storm van Sebastian Junger of voor mijn part Piet 'Oant moarn!' Paulusma's Weeralmanak. Educatieve sluikreclame. Soort van.

Want zeg nou zelf; als 't dan tòch moet, zo'n IKEA setting, ziet –dit– er toch een stuk gezelliger uit?

Zucht.

Nee, dan de BBC. Beeldvullende, volledig 'uit zichzelf bewegende' weerkaart, helegaar knop- en plankloos. Waarin zich subtiele contouren van een sereen landschap in rustgevend blauw (#535A9F) en ecru (#EAE3B0) openbaren.

Met gebruikmaking van een grote, duidelijke Helvetica-variant zien we tijd, dag en temperatuur aan ons voorbij glijden onder begeleiding van het monotone –Sir David Attenborough meets Bob Ross– stemgeluid van de weerman. En niet méér dan dat.

Geloof me; als ik de toestand van het weer wil weten kijk ik wel naar de BBC.

Of naar buiten…#nomnomnommmm

 


nietweermanbbc
Kijk, zo kan het dus ook, NOS.

Read more

Meeting Cornelia


 

Nog niet zo heel lang geleden ging de bel. Ik weet dat want ik was thuis.

Dààr stond ze, op de kokosmat: té jong om vrouw te zijn, té oud voor een nimfijn. Het vrouwmeisje bezat een aangenaam figuur en een pront stel assets. Gezegend met een volle bos haar met grote, blonde krullen reikend tot vér tot over haar ranke schouders. Haar vlezige, rozerode lippen vormden samen een killersmile.

En dan die ógen… Enórme, azuurblauwe kijkers waar ik met gemak mijn eigen reflectie in kon zien.

"Euh… Hoi?" was alles wat ik uit kon brengen.

"Hallo, meneer!" kirde ze en knikte onderwijl nonchalant naar haar partner-in-crime die bij overbuurman Willem aanbelde; "We zijn hier aan het collecteren maar dat is niet de belangrijkste reden waarom ik bij u aanbel. Zou ik even van uw toilet gebruik mogen maken?" sprak zij in één adem uit.

 

BAM!  Striking vrolijk. Zeeuwse tongval. Zò met de deur in huis. Ik hou daarvan.

-comfortable silence-

Ik stamelde, overdonderd en véél te enthousiast: "Euh.. Maar natuurlijk! Kom binnen!"

Het wichtje huppelde de gang in alsof ze er kind aan huis was, drapeerde haar jas, tas en collectebus op en rond de sofa en schalde: "Leuk huis! Woon je hier alleen?"

Ze had de formaliteiten laten varen. Ik was nu een 'je'. 

Terwijl zij nieuwsgierig rondkeek en ik weifelend op een antwoord zat te broeden ("Het is ingewikkeld"), besefte ik dat we op minder dan een halve meter van elkaar af stonden.

Ik rook een dure shampoo. Ik rook een onweerstaanbaar parfum. Ik rook haar rozige, frêle huid. 

Ik sloot m'n ogen en genoot van prettige associaties uit lang vervlogen tijden. Als ware ik Jean-Baptiste Grenouille himself.
Ik was verkócht.

 


fragment uit Perfume: The Story of a Murderer 


Read more

Sexposure

  Om wat kijkcijfers te genereren voor dit briljante blog heb ik vanmorgen besloten een sextape van mezelf te laten lekken. Een paardenmiddel, ik geef 't grif toe, maar bij hen werkte 't. Wel jammer dat 't zo'n troep achterlaat. #plakvingers