Nog maar amper in bed besloten er alweer uit te gaan; al 'blaffend' baan ik me een weg naar m'n huiskamer (kriebelhoest is killing). Terloops even een blik naar buiten werpen, constateren dat er sneeuw ligt om vervolgens mezelf te verwennen met een willekeurige greep in de koelkast. Maar wacht ff… Sneeuw? SNEEUW?!? Halloooohooo: 't is …
"Eamel, wosto een stikje bolle hawwe?"
"No, lekker, Mem! Lit mar, Mem! Ik doch it sels wol efkes. Dan kin Mem sitten bliuwe! Leaf, no?"
"Is goed, soan. Do bist een goeie jonge."
"Tige tank, Mem! Ik fyn Mem ek wol leaf, hjear!"
Ik sta op.
Loop naar het aanrecht en begin vol enthousiasme een "stikje bolle te smarren"…
Tot het me zit aan te gapen.
Vanuit een plastic bakkie.
Euh..
Ieuw.
Vooropgesteld: ik heb niks met 'm. Z'n muziek ook niet. Oké, op enkele liedjes na, dan. Maar 't sentiment is mij te fake. 't Is geen Brel. Dus. En toch.. Maar…
't Is bijna twee jaar geleden, zo rond april, als ik 't me goed herinner: De Breuk. Nu wil ik niet en detail daarop ingaan, maar 't was precies de vrijdagavond voor het 'Borsato'-weekend. Ik had voor het meisje, welke voor de breuk als mijn vriendinnetje door het leven ging, kaarten gehaald voor zijn concert in De Kuip. Want ze hield er zo van. Maar ze hield van meer dingen, bleek later…
Maar goed, 't was dus uit. Vijf jaar had 't geduurd. En daar zat ik dan met m'n kaarten. Ik. Een echte vent zat nu op z'n minst met Metallica-kaarten in z'n maag. Ik niet. Ik had Borsato (..)
En ja, gezien m'n magere sociale leven alhier stonden de Marco-die hards nu niet driedubbel in de rij. Ik besloot ze, de kaarten, als wrede herinnering aan m'n prikbord te euh.. prikken.
Echter; ex-nummer 1 belde. Stomtoevallig. En stomtoevallig kwam het verhaal op de breuk en de kaarten. En toevallig kende zij de werkjes van Marco B. En ja; zij wilde wel. En fluks geschiedde. OB werd gehaald uit het Friesche en gezamelijk togen we naar de Kuip.
En hoe gezellig die middag ook is geweest: het was een gevecht. Werkelijk elke ballad ging mij door merg en been.
Niet vanwege de wansmaak. Nee, hij bezong die emoties, die herinneringen precies zoals ik ze die afgelopen vijf jaar daarvoor beleefd had. Elk nummer deed denken aan die momenten, dat we bijv. beide in de auto, als bezetenen, "Ik leef niet meer voor jou" zat te lallen. Of op die zondagen in alle rust De Bestemming zaten te analyseren.
En nu, in De Kuip, kwam alles weer voorbij..
Dat is nu twee jaar geleden. Ik 'haat' 'm, die gozert…
Echter. Nog steeds, zij het zo nu en dan en steeds minder frequent, betrap ik mezelf erop dat ik een ooit door mij in een sentimental mood gebrandde cd met alleen maar Borsato-ballads in m'n wisselaar prak. En m'n favo Borsato-kwel-nummer door m'n Smart laat knallen…
"Ik loop op de ruïne
van mijn gevoel voor jou
Wat nu alleen nog puin is
was ooit een groot gebouw
En zelfs de fundamenten
van wat hier heeft gestaan
Zijn na wat mooie lentes
al min of meer vergaan
Zo verloren we de kamers
van ons eigen luchtkasteel
Zelf gesloopt met grote hamers
en nu is er niets meer heel
Is dit het huis waar we kusten
waar we feestten en rustten
Is dit de plek waar we vreeën
en zoveel mooie dingen deden
Ik mis het trapje naar de sterren
en de grote open haard
Het huis van onze liefde
is onbewoonbaar verklaard"
En dan vraag ik mijzelf af: waarom doe ik dit? Kwel ik mezelf om er gelukkiger van te worden? Voel ik me beter als ik me kut voel? Da's toch raar? Bovendien; 't is mijn genre niet eens! Ik, de man van de lounge, de sophisticated jazz, de trance, ACDC…geraakt door Borsato?
Vreemd. Verslaafd aan de hartzeer.
Ik ga nog maar ff luisteren. Naar Vreemde Handen. Oòk lekker.
